سوال:
آثار خداشناسى در زندگى ما چیست؟
جواب این پرسش در چهار قسمت تقدیم میشود:
1- خداشناسى و پيشرفت علوم‏
فكر كنيد دوستى از سفر آمده و كتابى به عنوان ارمغان براى شما آورده است و مى‏ گويد كتابى است بسيار عالى زيرا نويسنده آن دانشمندى است فوق‏ العاده فهميده، پراطّلاع، دقيق و ماهر و در رشته خود نابغه و به تمام معنى استاد است.
حتماً شما اين كتاب را سرسرى مطالعه نخواهيد كرد؛ بلكه به عكس روى تمام جمله‏ بندى‏ ها و تعبيرات و حتّى كلمات آن دقّت مى‏ كنيد و اگر جمله‏ اى از آن را نفهميديد ساعت‏ها و شايد روزهاى متوالى هر موقع كه فرصت كرديد روى آن برمى‏ گرديد تا معنى و مفهوم آن براى شما روشن شود چرا كه نويسنده آن يك فرد عادى نيست بلكه دانشمند بزرگى است كه كلمه‏ اى را بى ‏حساب نمى ‏نويسد.
امّا اگر به عكس به شما گفتند اين كتاب ظاهرش ممكن است زيبا باشد امّا نويسنده آن يك فرد كم سواد است كه هيچ مايه علمى ندارد و هيچ حسابى در كار او نيست!
معلوم است كه شما فقط يك نگاه سرسرى به كتاب مى‏ كنيد و هر جاى آن را نامفهوم ديديد مى‏ گوييد اين هم از بى‏ اطّلاعى نويسنده است و حيف است كه انسان وقت خود را براى مطالعه آن تلف كند.
عالم هستى همانند كتاب بزرگى است كه هر يك از موجودات آن كلمه يا جمله ‏اى از آن را تشكيل مى ‏دهد، از نظر يك فرد خداپرست همه ذرات اين جهان قابل دقّت است، يك انسان با ايمان در پرتو نور خداپرستى با كنجكاورى خاصّى به مطالعه اسرار آفرينش مى ‏پردازد (و همين موضوع به پيشرفت علوم و دانش‏ هاى انسانى كمك مى ‏كند)، زيرا او مى‏ داند آفريننده اين دستگاه، بى‏ نهايت علم و قدرت دارد، و همه كارش روى حكمت و فلسفه است، بنابراين دقيق‏تر مطالعه مى‏ كند، عميق‏تر بررسى مى ‏نمايد تا اسرار آن را بهتر درك كند.
خلاصه، خداپرستى وسيله پيشرفت علوم و دانش هاست.
2- خداشناسى و تلاش و اميد

به هنگامى كه حوادث سخت و پيچيده در زندگى انسان رخ مى ‏دهد، و درها ظاهراً به روى او از هر سو بسته مى ‏شود و احساس ضعف و ناتوانى و تنهايى در برابر مشكلات مى‏ كند؛ ايمان به خدا به يارى او مى‏ شتابد و به او نيرو مى ‏دهد.
آنها كه ايمان به خدا دارند خود را تنها و ناتوان نمى‏ بينند، مأيوس نمى ‏شوند؛ احساس ضعف و ناتوانى نمى ‏كنند؛ چون قدرت خدا بالاتر از همه مشكلات است و همه چيز در برابر او سهل و آسان مى ‏باشد.
آنها با اميد به لطف و حمايت و كمك پروردگار به مبارزه با مشكلات برمى ‏خيزند و تمام نيروهاى خود را به كار مى ‏گيرند و با عشق و اميد به تلاش و كوشش ادامه مى‏ دهند و بر سختى‏ ها پيروز مى‏ شوند.
آرى ايمان به خدا تكيه گاه بزرگى براى انسان‏ها است.
ايمان به خدا مايه استقامت و پايمردى است.
ايمان به خدا نور اميد را هميشه در دل‏ها زنده نگه مى‏ دارد.
و به همين دليل افراد با ايمان هرگز دست به خودكشى نمى‏ زنند زيرا خودكشى از يأس و نوميدى كامل و احساس شكست سرچشمه مى‏ گيرد امّا افراد با ايمان نه نوميد مى ‏شوند و نه احساس شكست مى ‏كنند.
3- خداشناسى و احساس مسئوليّت‏
طبيبانى را مى‏ شناسيم كه وقتى بيمار تنگدستى به آنها مراجعه مى‏ كند نه تنها از گرفتن حق ويزيت خوددارى مى‏ نمايند بلكه پول دارو را نيز در اختيار او مى ‏گذارند و حتى اگر احساس خطر براى بيمار خود كنند شب را تا به صبح بر بالين او در خانه محقرش مى ‏مانند. اينها افرادى خداپرست و با ايمانند.
امّا طبيبانى را نيز مى‏ شناسيم كه بدون دريافت پول كوچك‏ترين گام براى بيمار برنمى‏ دارند، زيرا ايمان محكمى ندارند.
انسان با ايمان در هر رشته ‏اى كه باشد احساس مسئوليّت مى‏ كند، وظيفه‏ شناس است، نيكوكار و با گذشت است، همواره يك پليس معنوى را در درون جان خود حاضر مى ‏بيند كه مراقب اعمال او است.
ولى افراد بى‏ ايمان مردمى خودخواه و خودكامه و خطرناكند و هيچ‏گونه مسئوليتى براى خود قائل نيستند، ظلم و ستم و تجاوز به حق ديگران براى آنها ساده است و كمتر حاضر به نيكوكارى مى‏ باشند.
4- خداشناسى و آرامش‏
دانشمندان روان‏شناس مى ‏گويند در زمان ما بيمارى روانى و ناراحتى روحى بيش از هر زمان ديگر است.
و نيز مى‏ گويند يكى از عوامل اين بيمارى احساس نگرانى‏ است؛ نگرانى از حوادث آينده؛ نگرانى از مرگ، نگرانى از جنگ و نگرانى از فقر و شكست.
آنها اضافه مى ‏كنند: از جمله چيزهايى كه مى ‏تواند نگرانى را از روح انسان دور كند ايمان به خدا است زيرا هر وقت عوامل نگرانى مى‏ خواهد در روح او نفوذ كند ايمان به خدا آن را عقب مى‏ راند.
خدايى كه مهربان است، خدايى كه روزى ‏دهنده است، خدايى كه از حالات بندگانش آگاه و هر گاه رو به سوى او آرند، به آنها كمك مى ‏كند و از ناراحتى‏ ها رهايى مى‏ بخشد.
به همين جهت مؤمنان واقعى هميشه احساس آرامش مى ‏كنند و هيچگونه نگرانى در روح آنها نيست و چون كارشان براى خدا است اگر زيانى هم كنند جبرانش را از او مى ‏طلبند و حتى در ميدان جنگ لبخند بر لب دارند.
قرآن مجيد مى‏ گويد:
«الذين آمنوا و لم يلبسوا ايمانهم بظلم اولئك لهم الامن»؛( سوره انعام، آيه 82)
«آنها كه ايمان آوردند و ايمان خود را با ستم نيالودند، آرامش و امنيت براى آنهاست».
منبع: پنجاه درس اصول عقائد براى جوانان