حضرت آیت الله جوادی آملی میفرمایند:

در امور مادي مانند فرود آمدن باران، نزول و پايين آمدن، همراه با تجافي است يعني قطرات باران مثلاً تا آن زمان كه فرود نيامده باشد، در بالاست و در پايين نيست و آن زمان كه نزول يافت و پايين آمد، ديگر در بالا وجود ندارد و در اين هنگام آن مرتبه فوقاني اجوف و توخالي شده است و داراي اين قطرات نازل شده نيست. بنابراين، در نزول به نحو «تجافي»، و «تجاوف»، شي‏ء مادّي پيش از نزول در بالاست و پايين نيست و پس از نزول، در پايين است و ديگر در بالا وجود ندارد.
در مقابل، نزول به نحو «تجلّي» آن است كه حقيقت فوقاني، به نحو خالي نمودن مقام عالي پايين نمي‏آيد بلكه همواره در محل و موطن عالي خود مستقر و موجود است و آنچه كه پايين مي‏آيد، رقيق شده آن حقيقت است و جلوه و تجلّي آن.

اين گونه نزول، در امور مجرّد صورت مي‏پذيرد نه در امور مادّي و براي روشن شدن بيشتر لازم است كه مثالي آورده شود.
زماني كه عالم و محقّقي نكته عميق عقلي را تعقّل مي‏كند و آن را مي‏فهمد و سپس مي‏خواهد همان را براي ديگران بازگو كند، در اين هنگام، آن معناي درك شده را از قوّه عاقله خود تنزل مي‏دهد، به اين معني كه آن را در مرحله خيال خود ترسيم كرده بررسي مي‏كند و مي‏ انديشد كه مثلاً آن را به چه زباني بيان كند و در قالب چه مفاهيم و الفاظي بريزد، چگونه مقدّمه‏ اي براي آن بياورد و چگونه دليلي بر تأييد ارائه دهد. پس از تنظيم آن معنا در مرحله خيال، به وسيله قلم يا زبان براي ديگران بيان مي‏كند و چنين مي‏گويد آنچه را كه من فهميده ‏ام همين است كه براي شما گفتم. اين سخن به آن معنا نيست كه اين محقّق، آن درك عميق را از قوّه عاقله ‏اش پايين آورده و در عاقله ‏اش ديگر چيزي وجود ندارد و اجوف و توخالي شده. بلكه مقصود آن است كه آن حقيقت بلند را به صورت رقيق درآورده است كه در قالب مفاهيم و الفاظ بگنجد و قابل شنيدن و گفتن باشد و در اين حال، اين مطلب ارائه شده، بر اساس آن معناي بلند است و جلوه‏ اي از اوست. چنين تنزّلي را «تَجَلّي» مي‏نامند.
تنزّل قرآن كريم به نحو «تجلّي» است؛ يعني در عين حال كه معارف آن به دست مردم رسيده، مرحله اعلايش در مقام لدن، نزد خداي علي حكيم و مرحله عاليه ‏اش، در دست فرشتگان «كرام بررة» است. بنابراين، قرآن كريم يك حقيقت ذومراتب است، اين مراتب هم ارتباط جلوه ‏اي با يكديگر دارند و هر مرتبه ‏اي جلوه مرتبه فوقاني و رقيق شده آن است و از نظر وجودي، وابستگي تمام به مرتبه فوقاني خود دارد و از اين جهت تصوّر مراتب منفكّ و جدا از هم براي قرآن كريم، تصوّر درستي نيست؛ زيرا كه با تجلّي و «نزول جلوه ‏اي» آن سازگاري ندارد.

منبع: کتاب قرآن در قرآن نوشته آیت الله جوادی آملی