ابواسحاق، ابراهيم بن داوود قَصّار رَقّى‏ از مشايخ وقت خويش دانسته ‏اند كه، مجرّد و ملازم فقر بود و به مصاحبت اكثر مشايخ زمان خود نايل آمد و عمرى طولانى نمود. ابراهيم قصّار سال 326 دار دنيا را وداع گفت.
گفتار
- «حسبُك مِن الدّنيا شيئآن: خدمةُ ولىِّ، و صُحبةُ فقير.»
دو چيز از دنيا تو را كفايت مى ‏كند: خدمت ولىّ خدا و مصاحبت با فقرا [و سالكان‏].
- «قيمةُ كلِّ إنسان بقدر همّتِه، فإن كانت همّتُه الدّنيا، فلا قيمةَ له؛ و إن كانت همّتُه رِضى اللَّه، فلا يمكن استدراكُ غايةِ قيمته و لاالوقوفُ عليها.»
ارزش هر انسانى به اندازه همّت و فكر و انديشه و خواست او است، پس اگر همّت او دنيا باشد، ارزشى ندارد؛ و اگر همت او رضايت و خشنودى خداوند باشد، نهايت ارزش او قابل درك نيست، و نمى ‏توان بدان آگاهى پيدا كرده و واقف شد.
- «عجب دارم از كسى كه فهميد با خدا راهى دارد، چگونه با غير او زندگى مى ‏كند؟! «واللَّه يقول: وَ أَنِيبُوا إِلى‏ رَبِّكُمْ وَ أَسْلِمُوا لَهُ‏.»؛(زمر/54) (در حالى كه خداوند متعال مى ‏فرمايد: «به سوى پروردگارتان بازگرديد، و تسليم او شويد.»)
- «علامةُ محبّة اللَّه إيثارُ طاعته و متابعةُ نبيّه- صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم-.»
نشانه ‏ى محبّت خداوند برگزيدن طاعت او، و متابعت از پيامبرش- صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم- مى ‏باشد.
- به وى گفته شد:
«هل يُبدى المحبُّ حبَّه؟ أو هل ينطق به؟ أو هل يطيق كتمانَه؟ فأنشأ متمّثلًا:
آيا عاشق محبّتش را آشكار مى‏ كند؟ يا از آن سخن مى ‏گويد؟ يا مى ‏تواند آن را بپوشاند؟ آن گاه وى اين اشعار را به عنوان مثال و شاهد سرود:
ظفرتُم بكِتمان اللّسان، فمَن لكم‏ بكتمان عينٍ دمعُها الدّهرَ يذرف‏

بر كتمان زبان پيروز شديد، پس چگونه مى ‏توانيد چشمى را كه اشكش را در روزگار جارى نموده، نهان داريد؟
حملتم جبالَ الحُبّ فوقى، و إنّنى‏ لَاعجَزُ عَن حَمل القَميص وَ أضعفُ‏

كوه‏ هاى محبّت را بر بالاى سرم نهاده ‏ايد، و حال آن كه من از حمل پيراهن، عاجز و ناتوان و درمانده ‏ام.
منبع: پاسداران حریم عشق، ج2