علامه طهرانی مینویسد:
ميفرمودند (آقای حداد): اگر نفى خواطر براى سالك خوب صورت گيرد، بالاخره وى را به عالم نيستى ميرساند كه هستى محض است، بطوريكه ديگر نه تنها خاطره ‏اى بر او وارد نمى ‏شود بلكه ممكن نيست وارد شود. و چنان در عالم توحيد مستغرق ميگردد كه مجال نزول به كثرات را پيدا نمى ‏كند و خاطره ‏اى بر او نمى‏ گذرد؛ تو گوئى ميان او و ميان خواطر سدّ سكندر كشيده ‏اند كه بهيچوجه قابل شكاف و رخنه و ثلمه نمى‏ باشد.
در اينحال است كه خاطرات با اجازه وى و با اذن نفسانى وى وارد مى ‏شوند. يعنى اگر اجازه دهد خاطره ‏اى بر ذهنش عبور مى ‏كند، و إلّا فَلا.

و بنابراين، حال سالك در اينحال با حال پيشين او كاملًا در دو جهت متعاكس قرار ميگيرند. در وهله اوّل خواطر بدون اذن و رخصت او هجوم مى ‏نمودند و زواياى قلب را تصرّف ميكردند و بقول ما كودتائى در دل او حاصل مى ‏شد كه بايد سالك با رنج و تعب مدّتها زحمت بكشد تا بتواند حضور قلب‏ پيدا كند و خواطر را بالمرّه دفع نمايد؛ وليكن در اين وهله سالك پيوسته با خدا و در حرم خداست و خاطره ‏اى حقّ ورود ندارد. ممكن است روزها و ماه ها بگذرد و خاطره‏ اى بر ذهنش مرور ننمايد مگر خاطرات نيك و بدون ضرر كه لازمه زندگى و معيشت است، مثل لزوم آب آشاميدن در موقع عطش و پاسخ سلام دادن در موقع سلام كردن و أمثال ذلك.
اينجاست كه فرق ميان سالك راستين و مدّعيان سلوك واضح مى‏ شود؛ و مرد وارد در حرم از شخص مدّعى ورود جدا ميگردد؛ و آنكه به حقيقت عبادت و عبوديّت پيوسته است با آنكه از روى تصنّع و خودساختگى بدون ادراك لذّت عبادت، خود را عابد و زاهد مى ‏شمرد و به قيام و قعود و ركوع و سجود اشتغال مى ‏ورزد، متمايز مى ‏شود.
منبع: کتاب روح مجرد (علامه طهرانی)