آنهائى كه همنشينى با خداوند عالم دارند , كسانى هستند كه اسماء جمالى و جلالى خداوند سبحان در ايشان رسوخ كرد , جوادند , رحيمند ، عطوفند ، عالمند و همچنين داراى ديگر اسماءالله هستند.
اينها آداب خاص دارند و آن كس كه متأدب به آداب الله شده است از شش جهت چشمه هاى معارف از حقيقت او جوشش مى كند .
اين سير انفسى مهمتر از سير آفاقى است.
سير آفاقى نهايت آن، معرفت فكرى و علم حصولى است « اولئك ينادون من مكان بعيد»
سير انفسى غايت آن معرفت شهودى است كه «لم اعبد ربالم أره»
درست است كه همه كلمات آياتند و آيت علامت و نشانه هست و بیان كننده ذات حق و صفات حق و افعال او است اما آنطوريكه صحيفه وجود انسان براى او گويا است، آفاق آنچنان گويا نيست.
وانگهى ما كه مى خواهيم براه بيافتيم و به مطلوب خود برسيم , بايد اقرب طرق را در نظر بگيريم، از نزديكترين راه بايد قدم برداريم و بدنبال هدف برويم.
ما نزديكتر از خود راهى نداريم حالا كه مى خواهى براه بيافتى و بجائى برسى چرا از زمين؟ چرا از آسمان؟ چرا از اين و آن؟ چرا از خودت شروع نكنى؟ چرا از سير نفسى خويشتن بالا نروى؟
چرا كتاب وجود خودت را نشورانى ؟
از خود بطلب هر آنچه خواهى كه توئى.
مجموعه مقالات ، حضرت علامه حسن زاده ی آملی