چرا براى شناسايى آفريدگار جهان‏ فكر و مطالعه مى‏ كنيم؟
پاسخ:
1- عشق به آگاهى‏ و آشنايى به جهان هستى، در درون جان همه ما است.
همه ما به راستى مى ‏خواهيم بدانيم:
اين آسمان بلندپايه، با اختران زيبايش‏، اين زمين گسترده با مناظر دل‏فريبش‏،اين موجودات رنگارنگ، پرندگان زيبا، ماهيان گوناگون، درياها و كوه‏ها، شكوفه‏ ها و گل‏ها، انواع درختان سر به آسمان كشيده و ... خود به خود به وجود آمده‏ اند، يا اين نقش‏هاى عجيب به دست نقاشى ماهر و توانا و چيره ‏دست، كشيده شده است؟ ...
از اين گذشته، نخستين سؤالاتى كه در زندگى براى همه ما پيدا مى‏ شود؛ اين است كه: از كجا آمده ‏ايم؟ در كجا هستيم؟ و به كجا مى ‏رويم؟
و ما اگر پاسخ‏ هاى اين پرسش ‏هاى سه ‏گانه را بدانيم چقدر خوشبخت خواهيم بود؟ يعنى بدانيم آغاز زندگى ما از كجا شروع شده و سرانجام به كجا خواهيم رفت؟ و اكنون چه وظيفه ‏اى داريم؟
روح جست‏جوگرِ ما به ما مى‏ گويد: بايد آرام ننشينى تا پاسخ اين سؤالات را پيدا كنى.
گاهى در يك حادثه رانندگى، كسى مجروح و بيهوش مى ‏شود؛ و براى درمان قطعى، او را به بيمارستان مى ‏برند؛ هنگامى كه حال او كمى بهتر مى ‏شود و به هوش مى ‏آيد؛ نخستين چيزى كه از اطرافيان خود مى‏ پرسد اين است كه اين جا كجاست؟ چرا مرا به اين جا آورده ‏اند؟ و كى از اينجا خواهم رفت؟ اينها نشان مى ‏دهد، كه انسان نمى ‏تواند در برابر اين گونه سؤال‏ها، خاموش بنشيند.
بنابراين نخستين چيزى كه ما را به دنبال خداجويى و شناسايى آفريننده جهان هستى مى‏ فرستد؛ همان روح تشنه و جست‏وجوگر ما است.
2- حس شكرگزارى:

فكر كنيد شما را به يك ميهمانى آبرومندانه دعوت كرده‏ اند، و همه گونه وسائل پذيرائى براى راحتى شما فراهم ساخته ‏اند، امّا چون شما به اتّفاق برادر بزرگ‏ترتان كه واسطه اين دعوت است، به اين ميهمانى مى‏ رويد، ميزبان خود را درست نمى ‏شناسيد. شك نيست كه به هنگام ورود در اين مجلس دل‏پذير، نخستين فكر شما اين است كه ميزبان خود را بشناسيد و از او تشكر كنيد.
ما نيز هنگامى كه به اين سفره گسترده آفرينش نگاه مى ‏كنيم و انواع نعمت‏هايى كه در اختيار ما قرار دارد، چشمان بينا، گوش‏هاى شنوا، عقل و هوش كافى، نيروهاى مختلف جسمانى و روانى، انواع وسائل زندگى، و روزى ‏هاى پاك و پاكيزه، در اين سفره پهناور مى ‏بينيم، بى ‏اختيار به اين فكر مى ‏افتيم كه بخشنده اين همه نعمت‏ها را بشناسيم؛ و اگر چه نياز به تشكر ما نداشته باشد، در برابر او شكرگزارى كنيم و تا اين كار را نكنيم، احساس ناراحتى و كمبود داريم و اين دليل ديگرى است كه ما را به دنبال شناسايى خدا مى ‏فرستد.
3- پيوند سود و زيان ما با اين مسئله:

فكر كنيد در مسير مسافرت خود به چهارراهى مى ‏رسيد كه در آنجا غوغايى بپاست، همه مى‏ گويند در اين چهارراه توقف نكنيد؛ كه خطرهاى بزرگى دارد، ولى هر دسته ‏اى ما را به سويى دعوت مى ‏كند، يكى مى ‏گويد: بهترين راه اينست كه از سمت شرق برويد، ديگرى سمت غرب را مطمئن ‏ترين راه مى‏ شمارد؛ سومين دسته ما را به راهى كه ميان اين دو وجود دارد، دعوت مى ‏كنند، و مى‏ گويند تنها راه نجات از خطر و رسيدن به سرمنزل نجات و جايگاه امن و امان كه داراى همه گونه وسيله سعادت است، اين راه است.
آيا ما به خود اجازه مى ‏دهيم كه بدون مطالعه، يك راه را انتخاب كنيم؟ و يا عقل ما مى‏ پذيرد كه در همانجا متوقف شويم و هيچ راهى را انتخاب نكنيم؟ مسلماً نه.
بلكه عقل و خرد، به ما مى ‏گويد هر چه زودتر شروع به بررسى و مطالعه كنيم و سخنان هر يك از اين گروه ‏ها را به دقّت بشنويم و در هر كدام نشانه درستى و صداقت و دلائل قانع كننده بود بپذيريم، و با اطمينان خاطر آن راه را انتخاب كرده، پيش برويم.
در زندگى اين دنيا نيز ما چنين حالى را داريم، مذهب‏ ها و مكتب ‏هاى مختلف هر كدام ما را به سوى خود دعوت مى ‏كند، ولى از آنجا كه سرنوشت ما، خوشبختى و بدبختى ما، پيشرفت و عقب ‏افتادگى ما، به بررسى و انتخاب بهترين راه بستگى دارد، خود را ناگزير مى‏ بينيم كه در اين باره فكر كنيم، راهى كه موجب پيشرفت و تكامل ما است انتخاب كنيم و از آنچه ما را به پرتگاه بدبختى و فساد و سيه روزى مى ‏كشاند پرهيز نماييم.
اين نيز دليل ديگرى است، كه ما را به مطالعه درباره آفريننده جهان هستى دعوت مى ‏كند.
قرآن مجيد مى‏گويد:
«فبشر عباد الذين يستعمون القول فيتبعون احسنه»؛(زمر/18)
«به بندگان من بشارت ده، آنها كه سخنان گوناگون را مى ‏شنوند؛ و بهترين را انتخاب مى ‏كنند».
منبع: پنجاه درس اصول عقائد براى جوانان‏