ممكن است افرادى از مسلمانان و يا از شيعه باشند كه بسيار خوب و ظاهر الصّلاح و داراى نيّت و روش پاك هم باشند، و واقعاً هم مُعرِض از دنيا و متوجّه عالم عُقبى‏ باشند، امّا هنوز خودشان به توحيد مَحض و لَا إلَهَ إلَّا اللَهُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ نرسيده باشند؛ اينها حقّ ارشاد و دستگيرى ندارند. چرا كه از پيغمبران عليهم السّلام كه برتر نيستند؛ و امروز اگر پيغمبرى از پيامبران زنده‏ شود مانند عظيمترين آنها همچون حضرت موسى و حضرت عيسى علَى نبيّنا و آله و علَيهما الصّلوةُ و السّلام ما نمى ‏توانيم به آنها رجوع كنيم و دستور بخواهيم و در راه سير و سلوك الهى در تحت ولايتشان درآئيم؛ به سبب آنكه با وجود شريعت و ولايت خاتم المرسلين آنان در مقام و درجه‏اى پائين‏ تر واقعند؛ و ما بايد از اين مَجرى‏ و مَمشى‏ حركت كنيم و خود را از اين طريق به توحيد برسانيم كه اكمل و افضل مراتب توحيد است.

ما اگر از حضرت عيسى، نه با عمل به اين دين محرَّف امروز بلكه با عمل به همان شريعت اصلى او هم متابعت نمائيم، معذلك يك مؤمن موحّد عيسوى خواهيم شد، در حاليكه بايد يك مؤمن موحّد محمّدى بوده باشيم. و بر اين اصل است كه جميع شرايع غير از اسلام منسوخ شده است. يعنى ولايت آن انبياء و اولياء منسوخ است، و توان و قدرت كششِ اين امّت خاتم المرسلين را به مقام عِزِّ ربوبىّ و فناء در ذات مقدّس احدى از راه اسم و رسم خاتم النّبيّين ندارد. بنابراين همه در صفهاى پائين قرار گرفته، و نيازمند طلوع وحدت محمّدى ميباشند.
هر يك از استادان و مربّيانى كه به مقام توحيد محض و فناى خالص محمّدى نرسيده باشند، روى اين بيان، حقّ دستگيرى از سالك و ولايت بر وى را ندارند. چرا كه خود انبياء چنين حقّى را در اين دوره ختمى مرتبت ندارند تا چه رسد به پيروان و متابعانشان، و تا چه رسد به كسانيكه با خود آن پيمبران ربط و رابطه واقعى نداشته و از شرايع پنداريّه و مناهج ظنّيّه آنها پيروى مى ‏نمايند!
از اينجاست كه رسول الله صلّى الله عليه و آله و سلّم به عُمَر كه ورقى از تورات صحيح را تحصيل كرده بود و از رسول أكرم خواست تا بدان عمل كند، با حالت عصبانيّت و شدّتى هر چه تمام‏تر برخورد نموده و فرمودند: اگر موسى‏ هم امروز زنده بود، راهِ گشايش و مفرّ و چاره ‏اى نداشت مگر اينكه از من پيروى نمايد. در اينصورت پيروى از استاد غير كامل كه از پيروى از انبياء أُولوا العزم بالاتر نيست؛ وقتى آنجا جائز نباشد، اينجا چگونه ميتواند جائز باشد!؟
منبع: کتاب روح مجرد (علامه طهرانی)