تورات در موارد متعدّد، نويد فراوان حضرت محمّدصلي الله عليه و آله و سلم را خاطرنشان كرده و بشارت داده است كه در اين نوشته به برخي از آن‏ها اشاره مي‏شود:

1. در تورات «مثنّي» مي‏خوانيم:

«(15) خداوند خدايت، از ميان شما از برادرانت پيغمبري را مثل من مبعوث مي‏كند، او را بشنويد. (16) موافق هر آنچه كه از خداوند خدايت در حوريب در روز جمعيت درخواستي و هنگام گفتنت كه قول خداوند خداي خود را ديگر نشنوم و اين آتش عظيم را ديگر نبينم مبادا كه بميرم(17) و خداوند به من فرمود: آنچه كه گفتند نيكوست. (18) از براي ايشان پيغمبري را مثل تو از ميان برادران ايشان مبعوث خواهم كرد و كلام خود را به دهانش خواهم گذاشت تا هر آنچه كه به اوامر مي‏فرمايم به ايشان برساند».( كتاب مقدس، سفر تثنيه، فصل 18؛ أنيس الأعلام، ج2، ص144)

صاحب أنيس الأعلام كه از كشيشان برجسته و دانشمند نامي مسيحيت بوده و به دين اسلام مشرف شده است، معتقد است كه اين بشارت، مژده به حضرت يوشع(عليه‌السلام) نيست چنان كه يهوديان مي‏پندارند و بشارت به حضرت مسيح(عليه‌السلام) نيست آن‏گونه كه دانشمندان و كشيشان پروتستان گمان دارند بلكه با ده دليل بشارت به حضرت محمّدصلي الله عليه و آله و سلم است. وي، پس از ذكر ده دليل، در ضمن دليل دهم خاطرنشان ساخته است:

«مخريق»، عالم مشهور از علماي يهود بود و مال و نخل فراوان داشت و پيامبرصلي الله عليه و آله و سلم را به همان اوصاف مي‏شناخت و همچنان در حال كفر بود؛ تا زماني كه جنگ بدر فرا رسيد، به قوم خود گفت: شما مي‏دانيد كه محمّدصلي الله عليه و آله و سلم پيامبر خداست. چرا او را نصرت نمي‏كنيد؟ سلاح جنگ پوشيد و سپس وصيّت كرد كه چنانچه من كشته شوم، همه اموال من از محمّدصلي الله عليه و آله و سلم است و به ميدان جهاد شتافت و در ميدان جنگ شهيد شد. پيامبرصلي الله عليه و آله و سلم فرمود: مخريق، هيچ نماز نخواند و به بهشت رفت.

همچنين از «صفيّه بنت حي» نقل است: زماني كه پيامبرصلي الله عليه و آله و سلم وارد مدينه شد و در قبا، اِجلال نزول فرمود، پدرم «حي بن اخطب» و عمويم، اوّل صبح خدمت پيامبر مشرّف شدند و غروب آفتاب با كسالت و همّ و غمّ بازگشتند. شب هنگام من شنيدم كه عمويم به پدرم گفت: اين، همان شخصي است كه در تورات به او بشارت رفته است؟ پدرم گفت: بلي، به خدا سوگند! گفت: او را مي‏شناسي؟ پدرم گفت: كسي نيست كه تورات را بخواند و او را نشناسد....

همچنين «عبدالله سلام» از داناترين دانشمندان يهود بود كه در سال اوّل هجرت، بعد از اين‏كه چند مسأله از رسول خداصلي الله عليه و آله و سلم پرسيد و پاسخ شنيد، خودش و پدرش «رب شيلوم» به شرف اسلام مشرّف شدند.( أنيس الأعلام، ج2، ص147)

2. در تورات مثنّي چنين آمده است:

«(21) ايشان مرا به آنچه كه غيرخدا بود، به غيرت آوردند و به اَباطيل خودشان مرا خشمناك كردند. پس، ايشان را به غير قومي به غيرت مي‏ آورم و به گروه نادان، ايشان را خشمناك خواهم كرد».(كتاب مقدس، سفر تثنيه، فصل 32)

مراد از گروه نادان، عرب جاهلي بودند كه پيش از بعثت از دانش‏هاي عقلي و نقلي بي‏بهره بودند و به پرستيدن بت اشتغال داشتند و كاري جز جنگ و غارت و قطع رحم نمي‏كردند. از اين‏رو، در نزد بني‏ اسرائيل، حقيرترين مردم به حساب مي ‏آمدند، به ويژه كه از اولاد «هاجر» جاريه شمرده مي‏شدند. بني ‏اسرائيل به سبب پرستش معبودهاي باطل، خداوند را به غيرت آوردند و او از همين مردم جاهل، شخصيّت نبي اكرم‏ صلي الله عليه و آله و سلم را مبعوث فرمود: (هو الّذي بعث في الاُمّيّين رسولاً منهم يتلوا عليهم آياته ويزكّيهم ويعلّمهم الكتاب والحكمة وإنْ كانوا من قبل لفي ضلال مبين).(سوره جمعه، آيه 2)

پس، مراد از قوم نادان، يوناني‏ها نيستند؛ چنان‏كه مقدّس نصارا (پولس) پنداشته است؛ زيرا يونانيان، زياده بر سيصد سال پيش از ظهور عيسي(عليه‌السلام) در همه علوم سرآمد بودند و بسياري از حكماي مشهور از ايشانند؛ مثل بقراط و سقراط و فيثاغورث و اَفلاطون و ارسطاطاليس و اَرشميدس و اقليدس و جالينوس و...( ر.ك: أنيس الأعلام، ج2، ص150)

3. در تورات مثنّي مي‏خوانيم:

«(2) خداوند از «سيني» برآمد و از «سيعير» بر ايشان تجلّي كرده و از كوه «پاران» درخشنده شد و با هزار هزاران مقدّسان ورود كرد و از دست راستش به ايشان شريعتي آتشين رسيد»(كتاب مقدس، سفر تثنيه، فصل 33)

مقصود از آمدن خداوند از سينا، نزول تورات بر حضرت موسي(عليه‌السلام) است. نيز اشراق از ساعير، اعطاي انجيل به حضرت عيسي(عليه‌السلام) است. همچنين درخشندگي از كوه پاران، نزول قرآن بر حضرت محمّدصلي الله عليه و آله و سلم است؛ زيرا پاران كوهي از كوه‏ هاي مكّه است. شاهد سخن، آيات 21 و 22 از سِفْر تكوين است كه در بيان حال حضرت اسماعيل(عليه‌السلام) مي‏فرمايد:

«و خدا با پسر تو بود (يعني با اسماعيل) كه نشو و نما كرد و در بيابان ساكن، و تيرانداز شد و در بيابان پاران، ساكن شد و مادرش از برايش از ديار مصر زني گرفت».

بدون شك، سكونت اسماعيل(عليه‌السلام) در مكّه بوده است. امام رضا(عليه‌السلام) نيز در مجلس مأمون، در مناظره با «رأس الجالوت» به اين آيات از تورات استدلال كرده، مي‏فرمايد: اي يهودي! آيا مي‏داني حضرت موسي(عليه‌السلام) به بني ‏اسرائيل وصيّت كرد كه به زودي براي شما پيامبري از برادرانتان خواهد آمد؟ او را تصديق كنيد و از اوسخن بشنويد. آيا براي بني‏ اسرائيل، برادراني غير از فرزندان اسماعيل(عليه‌السلام)بود؟... رأس الجالوت گفت: اين سخن موسي(عليه‌السلام) است و آن را ردّ نمي‏كنيم. امام رضا(عليه‌السلام) فرمود: آيا از برادران بني ‏اسرائيل، پيامبري جز حضرت محمّدصلي الله عليه و آله و سلم آمده است؟ گفت: اين سخن صحيح است، ولي دوست دارم از زبان تورات بشنوم.

امام رضا(عليه‌السلام) فرمود: آيا انكار مي‏كني كه تورات مي‏گويد: از كوه طور سينا براي شما نور آمد و از كوه ساعير براي ما درخشيد و از كوه فاران براي ما هويدا شد؟ راس الجالوت گفت: من اين كلمات را خوانده و مي‏دانم، ولي تفسيرش را نمي‏دانم. امام رضا(عليه‌السلام) فرمود: من به شما خبر مي‏دهم؛ اما آمدن نور از كوه طور سينا، همان وحي خداوند تبارك و تعالي است كه براي موسي(عليه‌السلام) در كوه طور سينا نازل فرمود، و امّا درخشندگي آن براي ما از كوه ساعير، همان كوهي است كه خداوند بر آن به عيسي(عليه‌السلام) وحي مي‏فرمود؛ امّا آشكار شدن آن نور بر ما از كوه فاران، اين همان كوه از كوه‏هاي مكّه است كه تا مكّه يك روز مسافت مي‏باشد...( تفسير نورالثقلين، ج2، ص80)

4. در بشارت چهارم، نام حضرت محمّد و بشارت به دوازده امام(عليهم‌السلام) پس از او، با واژگان عبراني اين‏چنين به نگارش آمده است:

«وليشمعيل شَمعتِخ هِنّي بريختي اُتُودَ هَفرتي اُتُودَ هَربتي او «بماد ماد» شينم اسار نسِي اِم وَاَناتيو الكُوي كادِل تمر»، و با واژه‏هاي سرياني چنين مي‏خوانيم: «دعال اسمعيل شِمعتك‏ها بركته واسكته واكبرته «طاب طاب» نزع سر رور بنين نوليدي واتليوح لعا ماربا».( اَنيس‏الأعلام، ج2، ص151)

يعني يا ابراهيم! دعاي تو را در حقّ اسماعيل شنيدم. اينك او را بركت دادم و او را بارور و بزرگ كردم «بمادماد»، و دوازده امام از نسل او هست و او را امّت عظيمي خواهد كرد.

ولي در تورات كنوني، نام حضرت محمّدصلي الله عليه و آله و سلم حذف شده و اين‏گونه به نگارش رفته است:

«(20) و در حق اسماعيل، دعاي تو را شنيدم اينك او را بركت داده ‏ام، و او را بارور كنم و به غايت زياد خواهم كرد و دوازده سرور توليد خواهد كرد و او را امت عظيمي خواهم داد»( كتاب مقدس، سفر تكوين، فصل 17)

منظور از «ماد ماد» در عبراني و «طاب طاب» در سرياني، حضرت محمّدصلي الله عليه و آله و سلم است و مقصود از «شينم اسار نسي‏ام»، دوازده امام است؛ زيرا «شينم اسار» يعني اِثني عشر و «نسي‏ام» يعني امام.

قرآن مجيد، دعاي حضرت ابراهيم را اين‏گونه بيان مي‏فرمايد: (ربّنا وابْعث فيهم رسولاً منهم يتلوا عليهم آياتك ويعلّمهم الكتاب والحكمة ويزكّيهم إنّك أنت العزيزُ الحكيم)( سوره بقره، آيه 129)؛ پروردگارا! در ميان آنان (اهل مكه) فرستاده‏اي از خودشان برانگيز تا آيات تو را بر آنان بخواند و كتاب و حكمت به آنان بياموزد و پاكيزه‏شان كند؛ زيرا كه تو خود، شكست ناپذير حكيمي.

پيامبر اسلام‏ صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: من همان دعاي به استجابت رسيده پدرم حضرت ابراهيم(عليه‌السلام) هستم: «أنا دعوة أبي إبراهيم(عليه‌السلام)»( نور الثقلين، ج1، ص130)

صاحب أنيس الأعلام، بر آن است:

«واژه «مادماد» كه در چند جاي تورات به كار رفته است با حساب و رقم يهود، عدد نود و دو است؛ كه به ارقام اَبجدي، حضرت محمّدصلي الله عليه و آله و سلم است؛ چنان كه واژه «غَدول» كه در تورات به كار رفته است نيز نود و دو، و برابر رقم محمّدصلي الله عليه و آله و سلم است و بيش‏تر ادلّه اَحبار يهود، به همين حروف «جمل كبير» است. ازاين‏رو، وقتي با رسول ‏خداصلي الله عليه و آله و سلم روبه‏ رو مي‏شدند، از حروف مقطّعه اوايل سوره‏ ها پرسش مي‏كردند و مي‏خواستند به خيال خود، مدّت رسالت او را محاسبه كنند».( أنيس‏الأعلام، ج2، ص150)

گفتني است: در كتاب مزبور، بشارت‏هاي ديگري از تورات ذكر شده است كه جهت رعايت اختصار از ذكر آن‏ها صرف‏نظر شد.

نويدهاي انجيل

1. انجيل يوحنّا

در انجيل «يوحنّا» مي‏خوانيم:

«...(61) وَاَنابت طالبن من ببي وخين «پارقليطا» يَبلِ لوخون ديئش عمو خُون هل ابد»؛ يعني اگر مرا دوست داريد، وصاياي مرا نگاه داريد(16) و من از پدر سؤال مي‏كنم كه فارقليطا (يعني احمد و محمّد) را به سوي شما بفرستد تا هميشه با شما باشد(17) و او روح حق است كه جهان نمي‏تواند او را قبول كند؛ زيرا كه او را نمي‏بينند و نمي‏شناسند، اما شما او را مي‏شناسيد؛ زيرا كه با شما مي‏ماند و در شما خواهد بود...

(25) اين سخنان را به شما گفته‏ ام، وقتي كه با شما بودم(26) ليكن فارقليطاي روح حق (يعني احمد و محمّدصلي الله عليه و آله و سلم) كه وعظ كننده به حق و داعي إلي الحقّ است كه پدر او را به اسم من مي‏فرستد يعني با تصديق من كه او مصدّق من خواهد بود و هر چيزي را به شما تعليم خواهد داد و آنچه به شما گفته ‏ام به ياد شما خواهد آورد».( أنيس‏الأعلام، ج2، ص176)

ولي در انجيل «هنري مارتن» كشيش انگليسي كه از لغت يوناني به فارسي ترجمه شده، «فارقليطا» به «تسلي دهنده» برگردانده شده است و حال آن كه اسم‏ها بايد همچنان به حال خود باقي باشند. در اين انجيل مي‏خوانيم:

«(15) اگر شما مرا دوست داريد، احكام مرا نگاه داريد(16) و من از پدر خواهم خواست و او تسلّي دهنده ديگر به شما خواهد داد كه تا به ابد با شما خواهد ماند... (25) من اين سخن‏ها را چون كه نزديك شما بودم به شما گفته ‏ام(26) ليكن آن «تسلي ‏دهنده» يعني روح القدس كه پدر او را به اسم من خواهد فرستاد، همان شما را هر چيز خواهد آموخت و هر چه من شما را گفتم به ياد شما خواهد آورد».( كتاب مقدس، انجيل يوحنا، فصل 16)

انجيل عربي جديد نيز ترجمه ديگري نشان مي‏دهد:

«(15) إذا كنتم تحبّوني حفظتم وصاياي(16) وأنا سأسأل الأب فيهب لكم «مؤيّداً» آخر يكون معكم للأبد... (25) قلت لكم هذه الاشياء وأنا مقيم عندكم، ولكن «المؤيّد» الرّوح القدس الّذي يرسله الأب باسمي، هو يعلّمكم جميع الأشياء ويذكّركم جميع ما قلته لكم».( الكتاب المقدّس، يوحنّا، فصل 16)

جالب است كه در پانويسي ‏هاي انجيل عربي ياد شده، پيرامون واژه «مؤيّد» مي‏نويسد كه «مؤيّد» در نسخه اصل كه به زبان يوناني به نگارش رفته است، «باراقليط» است: «في الاصل اليوناني: «الباراقليط» وهو لفظ مقتبس من لغة القانون».

نيز در انجيل يوحنّا مي‏خوانيم:

«(26) اَيْنَ اِيمن دِاتي پارقليطا هودِ...؛ يعني ليكن چون فارقليطا آمد كه او را از جانب پدر نزد شما مي‏فرستم. روح حق كه از پدر صادر مي‏شود، او بر من شهادت خواهد داد. منظور حضرت محمّدصلي الله عليه و آله و سلم است كه بر حقانيت حضرت عيسي(عليه‌السلام) شهادت داد».( أنيس‏الأعلام، ج2، ص177)

در انجيل فارسي «هنري مارتن» مي‏خوانيم:

«(26) و چون آن تسلّي دهنده كه من از جانب پدر به شما خواهم فرستاد، يعني روح راستي كه از طرف پدر مي ‏آيد، او درباره من شهادت خواهد داد».( كتاب مقدس، انجيل، يوحنّا، فصل 15)

نيز در انجيل عربي ياد شده، اين عبارت به چشم مي‏خورد:

«(26) و متي جاء المؤيّد الذي أرسله إليكم من لدن الأب روح الحقّ المنبثق من الأب فهو يشهد لي».( ـ الكتاب المقدّس، يوحنّا، فصل16)

نيز در باب 61 از انجيل يوحنّا چنين آمده است:

«(7) و من به شما راست مي‏گويم كه رفتن من براي شما مفيد است؛ چه اگر نروم فارقليطا (يعني احمد) نزد شما نيايد، و امّا اگر بروم، او را نزد شما مي‏فرستم(8) و چون او آيد، جهان را بر گناه و عدالت و داوري توبيخ خواهد كرد(9) امّا بر گناه؛ زيرا كه به من ايمان نياوردند(10) و امّا بر عدالت، از آن سبب كه نزد پدر مي‏روم و ديگر مرا نخواهيد ديد(11) امّا بر داوري، از آن رو كه بر رئيس اين جهان، حكم جاري شده است. (12) و بسيار چيزهاي ديگر نيز دارم به شما بگويم، ليكن الآن طاقت تحمّل آن‏ها را نداريد(13) و ليكن چون او روح راست آيد، شما را به جميع راستي راهنمايي خواهد كرد؛ زيرا كه از خود تكلّم نمي‏كند، بلكه آنچه شنيده است سخن مي‏گويد و از امور آينده به شما خبر خواهد داد(14) و او مرا تمجيد خواهد كرد؛ زيرا كه از آنچه آن من است، خواهد گرفت و به شما خبر خواهد داد».( كتاب مقدس، انجيل يوحنّا، فصل 16؛ أنيس‏الأعلام، ج2، ص177)

صاحب أنيس الأعلام درباره زبان مادري حضرت مسيح(عليه‌السلام) مي‏نويسد:

«حضرت مسيح(عليه‌السلام) از مادري عبراني متولّد شد و در ميان عبرانيّين نشو و نما كرد. پس، نبايد به لغت يوناني و سرياني سخن بگويد؛ چنان كه خود اهل كتاب به اين سخن اعتراف دارند و گويند كه مدّتي پس از صعود حضرت عيسي(عليه‌السلام) روح القدس معاني را به قلوب حواريّين القا كرد و ايشان را اختيار داد كه هر كسي در هر قومي زيست دارد، انجيل را به زبان آن قوم بنويسد.ازاين‏رو «انجيل متي» به «عبراني» وبرخي به يوناني است.

بنابراين، صاحب انجيل چهارم (يوحنّا)، نام «مبشّر به» (يعني حضرت محمّد) را به زبان يوناني ترجمه كرده است. پس، اصل لفظي كه جناب عيسي(عليه‌السلام) به آن تكلّم كرده از بين رفته است و جماعت نصارا اثري از آن نديده و خبري نشنيده‏ اند؛ چنان كه «برنابا» در انجيل خود تصريح مي‏كند كه آن لفظ محمّدصلي الله عليه و آله و سلم بود، به طور نبوّت (يعني محمّد رسول الله)، و صاحب انجيل چهارم (يوحنّا) شخص مورد بشارت را در يوناني به «پريقليطوس» برگرداند كه معناي آن در عربي محمّد، و در فارسي ستوده است و عرب، واژه پريقليطوس را به «فارقليطا» معرّب كرد و هر كه به لغت يوناني وارد و آگاه باشد، شكّي در آن نمي‏كند».( أنيس ‏الأعلام، ج2، ص177)

كشيشان مسيحي مي‏گويند: فارقليط، مشتق از «پاراقليطوس» است يعني تسلّي بخش (معزّي) و مُعين و وكيل نه از «پريقليطوس» كه معناي آن احمد و محمّد است. پس عرب در ترجمه اشتباه كرده است.

ولي كشيش‏ها دعواي اشتباه عرب را پس از ظهور اسلام اختراع و جعل كردند و پيش از اسلام، چنين گفت‏ و گويي در ميان نبوده است.

صاحب أنيس الأعلام، پس از ذكر سخن بالا مي‏افزايد:

«استاد حقير، كتبي را كه پيش از ظهور اسلام تأليف شده بود ارايه كرد كه صريحاً در آن‏ها نوشته شده بود: «پريقليطوس» به معناي احمد و محمّد مي‏باشد و آن، نبي است كه در آخر الزمان مبعوث خواهد شد و مصدِّق عيسي(عليه‌السلام) است؛ چنان كه يكي از كشيش‏ها رساله كوچكي در تحقيق معناي اين لفظ نوشته و مقصودش تنبّه و بيدارسازي اهل اسلام بوده است».( ر.ك: تفسير الميزان، ج3، ص266؛ أنيس‏الأعلام، ج5، ص199 به بعد)

پس مراد از واژه مذكور، حضرت محمّدصلي الله عليه و آله و سلم است، نه روح القدس يا ساير تفاسيري كه بر اين واژه كرده ‏اند.

...

2. انجيل برنابا

انجيل «برنابا» كه شفاف‏تر از همه انجيل‏هاي چهارگانه به دست ما رسيده، پيامبر اسلام‏ صلي الله عليه و آله و سلم را به روشني معرفي كرده و نام و اخلاق و برنامه هدايت او را بارها خاطرنشان ساخته است.

در اين انجيل مي‏خوانيم:

«(22) ولي تابنده همه پيمبران، پس از من مي‏آيد و نوري بر تاريكي‏ هاي گفته‏ هاي همه انبيا مي‏تاباند. (23)  

چون او رسول خداست».( انجيل برنابا، فصل 17)

نيز در آن چنين آمده است:

«(13) سپس خداوند روح خود را به انسان بخشيد؛ در حالي كه همه فرشتگان سرود مي‏خواندند كه خداوندا، پروردگار ما، خجسته باد نام مقدّس تو! (41) همين كه آدم به پاي خود راست ايستاد، نوشته ‏اي را در فضا ديد كه چون خورشيد مي‏درخشيد و عبارتش اين بود: «لا إله ‏إلّا اللّه و محمّد رسول اللّه». (51) پس در اين هنگام، آدم دهان گشود و گفت: پروردگارا! خداي من! تو را سپاسگزارم؛ چون كه تفضّل كردي و مرا آفريدي (61) ولي با ناله و زاري از تو مي‏خواهم كه مرا آگاه كني كه معني اين كلمات چيست؟ «محمّد رسول اللّه». (71) پس خداوند پاسخ داد: آفرين به تو اي بنده من آدم (81) من به تو مي‏گويم كه تو نخستين انساني هستي كه آفريده شدي (91) و اين كسي را كه مي‏بيني، او فرزند تو است كه سال‏ها پس از اين، به اين جهان خواهد آمد (20) و به زودي پيامبر من خواهد شد كه همه چيز را از بهر او آفريدم. (21) او كسي است، آن‏گاه كه بيايد به عالم، نور و روشني خواهد بخشيد... (23) پس، آدم پيش خدا زاري كرد و گفت: پروردگارا! اين نوشته را بر ناخن انگشت‏هاي دست من نقش كن. (24) پس خداوند آن نوشته را بر دو شست او نقش كرد كه بر ناخن شست راستش چنين بود: «لا إله ‏إلّا اللّه» (25) و بر ناخن شست چپش چنين بود: «محمّد رسول اللّه». (26) پس، آدم نخستين، اين كلمات را با مهر پدري بوسيد (27) و به چشم كشيد و گفت: فرخنده باد آن روزي كه تو به دنيا روي خواهي آورد! ».( انجيل برنابا، فصل 39)

نيز خاطرنشان رفته است:

«(13) عيسي پاسخ داد: راستي معجزاتي كه خداوند به دست من انجام مي‏دهد آشكار مي‏كند، كه من به اراده خدا سخن مي‏گويم (14) و خودم را همانند كسي كه از او سخن مي‏گوييد نمي ‏شمارم (15) براي اين كه من خود را شايسته آن نمي‏دانم كه بندهاي چكمه يا نخ‏هاي نعلين پيمبر خدا كه او را «مسيا» مي‏ناميد، باز كنم (16) كه پيش از اين آفريده شده است و به زودي پس از من خواهد آمد (17) و به زودي سخن حق را خواهد آورد و براي آيينش پاياني نيست»( انجيل برنابا، فصل 42)

حضرت مسيح(عليه‌السلام) در اين بخش، پيامبر اسلام‏ صلي الله عليه و آله و سلم را خاتم، و آيين او را تا قيامت مي‏داند.

حضرت مسيح(عليه‌السلام) ويژگي‏ها و صفات پيامبر خداصلي الله عليه و آله و سلم را اين‏گونه بر شاگردان وصف مي‏كند:

«(19) از اين روست كه به شما مي‏گويم: «رسول اللّه»، فروغي است كه تقريباً همه آنچه را كه خدا ساخته است، خشنود مي‏كند؛ (20) زيرا او كسي است كه به روح فهم و مشورت پيوسته (21) روح حكمت و توانايي (22) روح ترس و محبّت (23) روح بينش و ميانه روي. (24) همان كسي است كه به روح محبّت و رحمت (25) و روح داد و تقوا (26) روح لطف و شكيبايي پيوسته است؛ چنان روحي كه خداوند سه برابر آنچه را كه به ديگر آفريدگانش بخشيده، به او داده است. (27) چه فرخنده است آن روزگاري كه به زودي در آن، به عالم مي‏آيد. (28) مرا تصديق كنيد كه من خود او را ديده و احترامش تقديم كرده ‏ام، چنان كه هر پيمبري او را ديده است؛(29) براي اين كه خداوند، روح او را براي پيمبري، به هر يك از آن‏ها داده است؛(30) و چون او را ديدم، از تسلّي پر شده، گفتم: اي محمّدصلي الله عليه و آله و سلم خداوند با تو باشد و به من آن لياقت دهد، بند كفش تو را بگشايم؛(13) زيرا آن‏گاه كه من به اين مقام برسم، پيمبر بزرگ و قدّوس خدا مي‏شوم».( انجيل برنابا، فصل 44)

انجيل برنابا درباره معاد و زنده شدن پيامبران و چشم شفاعت دوختن به حضرت محمّدصلي الله عليه و آله و سلم چنين مي‏گويد:

«(7) سپس ديگر پيمبرانِ خود را زنده مي‏كند؛ همان‏هايي كه بايد در پيرو آدم بيايند. (8) پس، دست پيمبر خدا را مي‏بوسند؛ در حالي‏كه خود را در سايه حمايت او قرار داده‏اند. (9) سپس همه برگزيدگان او را زنده مي‏كند كه فرياد مي‏زنند: «اي محمّد! ما را ياد آر».(10) پس از بهر ناله و فريادشان، رحمت در پيمبر خدا برانگيخته مي‏شود(11) و در آنچه بايد انجام دهد مي‏انديشد؛ در حالي كه براي نجات آن‏ها خود انديشناك است»( انجيل برنابا، فصل 45)

نيز در آن مي‏خوانيم كه حضرت مسيح(عليه‌السلام) در ميان شاگردان خود گفت:

«من به زودي از اين جهان روي مي‏گردانم. (7) در اين هنگام رسولان گريستند و مي‏گفتند: استادا! چرا ما را وا مي‏گذاري؟ زيرا سزاوارتر است كه ما بميريم، از اين كه ما را واگذاري! (8) عيسي(عليه‌السلام) پاسخ داد: دلهاي شما مضطرب و هراسان نباشد و نترسيد. (9) من آن كسي كه شما را آفريده نيستم؛ بلكه خدايي كه شما 

را آفريده حمايتتان مي‏كند. (10) امّا من، به ويژه آمده ‏ام تا راه را براي رسول اللّه كه به زودي براي نجات عالم مي‏آيد آماده كنم،(11) ولي بپرهيزيد از اين كه فريب بخوريد؛ زيرا پيمبران دروغين بسياري خواهند آمد كه سخنان مرا مي‏گيرند و انجيل مرا آلوده مي‏كنند. (12) در اين هنگام، «اندراوس» گفت: استادا! براي ما نشانه ‏اي بيان كن تا آن رسول الله را بشناسيم. (13) عيسي(عليه‌السلام) پاسخ داد: او در روزگار شما نمي ‏آيد، بلكه سال‏ها پس از شما مي ‏آيد؛ آن‏گاه كه انجيل من باطل شده است و چنان شود كه گويا سي مؤمن هم يافت نشود. (14) آن‏گاه است كه خداوند بر عالم رحم آورده، پيمبرش را كه قطعه ابر سفيدي بالاي سرش قرار دارد، بر همه جهان پيروزي مي‏دهد،(15) و به زودي نيروي بزرگي را خواهد آورد و پرستش بت‏ها را از جهان بر مي‏اندازد... (24) به راستي من به شما مي‏گويم كه پيمبر خدا، آن‏گاه خواهد آمد كه ديده شود بت‏پرستي از زمين بر افتاده است و اعتراف شود كه من مانند همه مردم، بشري هستم».( انجيل برنابا، فصل 72)

حضرت مسيح (عليه‌السلام) در اين‏جا از چند نكته خبر مي‏دهد:

من نه خدايم و نه فرزند خدا، بلكه بشري هستم مانند ساير افراد بشر.

من آمده ‏ام تا جهان را براي آمدن پيامبر خات م‏صلي الله عليه و آله و سلم آماده كنم.

انجيل را تحريف و آلوده مي‏سازند.

نزديك بعثت حضرت محمّدصلي الله عليه و آله و سلم مؤمنان بسيار اندك مي‏شوند.

از نشانه ‏هاي پيامبر اسلام‏ صلي الله عليه و آله و سلم، بودن قطعه ابر سفيدي بالاي سر اوست.

بت و بت‏پرستي را از جهان ريشه كن خواهد كرد.

حضرت مسيح(عليه‌السلام) در اين انجيل، همچنان از آمدن حضرت ختمي مرتبت ‏صلي الله عليه و آله و سلم به شاگردان چنين گزارش مي‏دهد:

«(4) آن يگانه انسان، كسي است كه امّت‏ها به سوي او گردن مي‏كشند. كسي است كه رازهاي خدا به خوبي برايش آشكار مي‏شود؛ خوشا به حال آنان كه هنگام آمدنش به اين جهان، به كلام او گوش فرا خواهند داد! (5) زيرا چنان كه اين درخت بر ما سايه افكنده است، خداوند هم بر آن‏ها سايه خواهد افكند... (7) شاگردان پاسخ دادند: استادا! آن كسي كه از او سخن مي‏گويي كه به جهان خواهد آمد، چه كسي است؟(8) عيسي با شور و شادي پاسخ داد: به راستي، او «محمّد» پيمبر خداست؛(9) آن‏گاه كه به سوي جهان بيايد، با رحمت فراواني كه مي‏آورد، بين بشر وسيله كردار نيك خواهد شد(10) بدان‏سان كه باران زمين را پس از روزگارهايي كه باران نديده، چنان مي‏كند تا بارور شود. (11) پس، او ابر سفيدي است كه سرشار از رحمت خداست و رحمتي است كه خداوند مانند باران، نرم نرم بر مؤمنان مي‏ريزاند»( انجيل برنابا، فصل 163)

حضرت مسيح(عليه‌السلام) در برابر دشمنان خود (كاهنان)، سرانجام، اين راز را مي‏گشايد كه خداوند پيامبر اسلام‏ صلي الله عليه و آله و سلم را از نسل اسماعيل، به زودي انتخاب مي‏كند و با بعثت او بر جهانيان منّت مي‏نهد. وي فرمود:

«(4) به خدا سوگند! ابراهيم(عليه‌السلام) تا آن‏جا خدا را دوست مي‏داشت كه با آن‏گونه در هم شكستن بت‏هاي باطل و به كناره‏ گيري از پدر و مادرش اكتفا نكرد، بلكه مي‏خواست فرزندش را هم براي فرمانبري از خدا قرباني كند. (5) سركاهنان پاسخ داد: تنها همين را از تو مي‏پرسم و در صدد كشتن تو نيستم، پس به ما بگو كه اين پسر ابراهيم كي بود؟(6) عيسي پاسخ داد: خداوندا! راستي غيرت والاي تو مرا بر مي‏ افروزد و نمي‏توانم خاموش باشم. (7) راستي مي‏گويم كه فرزند ابراهيم، همان اسماعيل است كه بايد «مسيا» از دودمان او بيايد؛ مسيايي كه ابراهيم به او وعده داده شد كه به وسيله او همه ملل زمين فرخنده شوند. (8) همين كه سركاهنان اين را شنيد، خشمگين شد و فرياد زد: بايد اين تبه‏كار را سنگباران كنيم؛ زيرا او «اسماعيلي» است و بر موسي و آيين خدا سركشي كرده و كفر ورزيده است»( انجيل برنابا، فصل 208)

شايان ذكر است كه در انجيل برنابا، شواهد و قراين و تصريحات و اشارات فراواني درباره پيامبر اسلام‏ صلي الله عليه و آله و سلم و اوصاف و اخلاق او و ساير ويژگي‏هاي آيين مقدّس او وجود دارد؛ مانند:

حضرت مسيح، نه خداست و نه فرزند او.

حضرت اسماعيل(عليه‌السلام) در راه خدا مورد قرباني قرار گرفت، نه حضرت اسحاق.

نام مبارك حضرت محمّدصلي الله عليه و آله و سلم به روشني و صريح، در زبان حضرت مسيح جاري بود.

حضرت عيسي(عليه‌السلام) به دار آويخته نشد و آن كس كه به دار آويخته شد، يهودا بود و....

منبع: کتاب وحی و نبوت در قرآن، صص 382-365

 

بشارت های کتاب مقدس در مورد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله  و سلم