آیت الله مکارم در تفسیر نمونه به هنگام تفسیر سوره حمد میفرمایند:

در ميان دانشمندان و علماء شيعه اختلافى در اين مساله نيست، كه بِسْمِ اللَّهِ جزء سوره حمد و همه سوره‏ هاى قرآن است، اصولا ثبت" بِسْمِ اللَّهِ" در متن قرآن مجيد در آغاز همه سوره ‏ها، خود گواه زنده اين امر است، زيرا مى ‏دانيم در متن قرآن چيزى اضافه نوشته نشده است، و ذكر" بِسْمِ اللَّهِ" در آغاز سوره ‏ها از زمان پيامبر (ص) تا كنون معمول بوده است.
و اما از نظر دانشمندان اهل تسنن، نويسنده تفسير المنار جمع ‏آورى جامعى از اقوال آنها به شرح زير كرده است:

در ميان علما گفتگو است كه آيا بِسْمِ اللَّهِ در آغاز هر سوره ‏اى جزء سوره است يا نه؟ دانشمندان پيشين از اهل مكه اعم از فقهاء و قاريان قرآن از جمله ابن كثير واهل كوفه از جمله عاصم و كسايى از قراء، و بعضى از صحابه و تابعين از اهل مدينه، و همچنين شافعى در كتاب جديد، و پيروان او و ثورى و احمد در يكى از دو قولش معتقدند كه جزء سوره است، همچنين علماى اماميه و از صحابه- طبق گفته آنان على (ع) و ابن عباس و عبد اللَّه بن عمر و ابو هريره، و از علماى تابعين سعيد بن جبير و عطا و زهرى و ابن المبارك اين عقيده را برگزيده ‏اند.
سپس اضافه مى ‏كند مهمترين دليل آنها اتفاق همه صحابه و كسانى كه بعد از آنها روى كار آمدند بر ذكر" بِسْمِ اللَّهِ" در قرآن در آغاز هر سوره‏ اى- جز سوره برائت- است، در حالى كه آنها متفقا توصيه مى ‏كردند كه قرآن را از آنچه جزء قرآن نيست پيراسته دارند، و به همين دليل" آمين" را در آخر سوره فاتحه ذكر نكرده ‏اند ...(طبق نظر فقهای شیعه گفتن آمین بعد از سوره حمد در نماز موجب باطل شدن نماز میشود-مدیر سایت)
سپس از مالك و پيروان ابو حنيفه و بعضى ديگر نقل مى ‏كند كه آنها بِسْمِ اللَّهِ را يك آيه مستقل مى ‏دانستند كه براى بيان آغاز سوره ‏ها و فاصله ميان آنها نازل شده است.
و از احمد (فقيه معروف اهل تسنن) و بعضى از قاريان كوفه نقل مى ‏كند كه آنها بِسْمِ اللَّهِ را جزء سوره حمد مى‏ دانستند نه جزء ساير سوره ‏ها « تفسير المنار جلد اول صفحه 39- 40».(به نقل از تفسیر نمونه ، ج1، تفسیر سوره حمد)
از مجموع آنچه گفته شده چنين استفاده مى ‏شود كه حتى اكثريت قاطع اهل تسنن نيز بِسْمِ اللَّهِ را جزء سوره مى‏ دانند.
در اينجا بعضى از رواياتى را كه از طرق شيعه و اهل تسنن در اين زمينه نقل شده يادآور مى ‏شويم: (و اعتراف مى ‏كنيم كه ذكر همه آنها از حوصله اين بحث خارج، و متناسب با يك بحث فقهى تمام عيار است).
1- " معاوية بن عمار" از دوستان" امام صادق (ع) مى ‏گويد از امام پرسيدم هنگامى كه به نماز بر مى ‏خيزم" بِسْمِ اللَّهِ" را در آغاز حمد بخوانم؟ فرمود بلى مجددا سؤال كردم هنگامى كه حمد تمام شد و سوره ‏اى بعد از آن مى ‏خوانم" بسم اللَّه" را با آن بخوانم؟ باز فرمود آرى « كافى جلد 3 صفحه 312»
2- دارقطنى از علماى سنت به سند صحيح از على (ع) نقل مى ‏كند كه مردى از آن حضرت پرسيد" السبع المثانى" چيست؟ فرمود: سوره حمد است، عرض كرد: سوره حمد شش آيه است فرمود: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ نيز آيه ‏اى از آن است" « الاتقان جلد اول صفحه 136».
3- بيهقى محدث مشهور اهل سنت با سند صحيح از طريق ابن جبير از ابن عباس چنين نقل مى ‏كند: استرق الشيطان من الناس، اعظم آية من القرآن بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ:" مردم شيطان صفت، بزرگترين آيه قرآن بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ را سرقت كردند" (اشاره به اينكه در آغاز سوره ‏ها آن را نمى‏ خوانند) « بيهقى جلد 2 صفحه 50».
گذشته از همه اينها سيره مسلمين همواره بر اين بوده كه هنگام تلاوت قرآن بِسْمِ اللَّهِ را در آغاز هر سوره ‏اى مى ‏خواندند، و متواترا نيز ثابت شده كه پيامبر (ص) آن را نيز تلاوت مى ‏فرمود، چگونه ممكن است چيزى جزء قرآن نباشد و پيامبر و مسلمانان همواره آن را ضمن قرآن بخوانند و بر آن مداومت كنند.
و اما اينكه بعضى احتمال داده ‏اند كه بسم اللَّه آيه مستقلى باشد كه جزء قرآن است اما جزء سوره ‏ها نيست، احتمال بسيار سست و ضعيفى به نظر مى‏ رسد، زيرا مفهوم و محتواى بِسْمِ اللَّهِ نشان مى ‏دهد كه براى ابتدا و آغاز كارى است، نه اينكه خود يك مفهوم و معنى جدا و مستقل داشته باشد، در حقيقت اين جمود و تعصب شديد است كه ما بخواهيم براى ايستادن روى حرف خود هر احتمالى را مطرح كنيم و آيه ‏اى همچون بِسْمِ اللَّهِ را كه مضمونش فرياد مى ‏زند سر آغازى است براى بحثهاى بعد از آن، آيه مستقل و بريده از ما قبل و بعد بپنداريم.
تنها ايراد قابل ملاحظه ‏اى كه مخالفان در اين رابطه دارند اين است كه مى ‏گويند در شمارش آيات سوره‏ هاى قرآن (بجز سوره حمد) معمولا بِسْمِ اللَّهِ را يك آيه حساب نمى ‏كنند، بلكه آيه نخست را بعد از آن قرار مى‏ دهند.
پاسخ اين سؤال را" فخر رازى" در تفسير كبير به روشنى داده است آنجا كه مى ‏گويد: هيچ مانعى ندارد كه بِسْمِ اللَّهِ در سوره حمد به تنهايى يك آيه باشد و در سوره ‏هاى ديگر قرآن جزئى از آيه اول محسوب گردد. (بنا بر اين مثلا در سوره كوثر" بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ إِنَّا أَعْطَيْناكَ الْكَوْثَرَ" همه يك آيه محسوب مى ‏شود).
به هر حال مساله آن قدر روشن است كه مى ‏گويند: يك روز معاويه در دوران حكومتش در نماز جماعت بِسْمِ اللَّهِ را نگفت، بعد از نماز جمعى از مهاجران و انصار فرياد زدند أ سرقت ام نسيت؟:" آيا بِسْمِ اللَّهِ را دزديدى يا فراموش كردى"؟ « بيهقى جزء دوم صفحه 49- حاكم نيز در مستدرك جزء اول صفحه 233 اين حديث را آورده و آن را حديث صحيح شمرده»

منبع: تفسیر نمونه، ج 1، تفسیر سوره حمد

توجه: منابع معرفی شده برای روایات، به نقل از تفسیر نمونه میباشد.