در آیه 22 سوره مبارکه بقره میخوانیم:
الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ فِراشاً وَ السَّماءَ بِناءً وَ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَراتِ رِزْقاً لَكُمْ فَلا تَجْعَلُوا لِلَّهِ أَنْداداً وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ
ترجمه:
كسی كه زمين را بستر شما قرار داد و آسمان (جو زمين) را همچون سقفى بر بالاى سر شما و از آسمان آبى فرو فرستاد، و بوسيله آن ميوه‏ ها را پرورش داد، تا روزى شما باشد، بنا بر اين براى خدا شريكهايى قرار ندهيد در حالى كه مى ‏دانيد (هيچ يك از اين شركاء و بتان نه شما را آفريده ‏اند و نه شما را روزى مى ‏دهند).
در تفسیر نمونه در شرح این آیه شریفه آمده است که:
كلمه" بناء" با توجه به كلمه" عليكم" بيانگر آنست كه آسمان بر بالاى سر شما بنا شده است، طبعا همچون سقف. اين معنى به صورت صريحترى در جاى ديگر قرآن آمده است‏ وَ جَعَلْنَا السَّماءَ سَقْفاً مَحْفُوظاً:" ما آسمان را سقف محفوظى قرار داديم" (انبياء- 32).
شايد اين تعبير براى بعضى از كسانى كه به وضع ساختمان آسمان و زمين از نظر هيئت امروز آشنا هستند عجيب بيايد كه اين سقف چگونه است و كجاست؟
آيا اين تعبير، فرضيه هيئت بطلميوس را دائر به قرار گرفتن افلاك به روى هم همچون طبقات پوست پياز در خاطره ‏ها تداعى نمى ‏كند؟ ولى با توجه به توضيح زير مطلب كاملا روشن مى ‏شود:
كلمه" سماء" در قرآن به معانى مختلفى آمده است، كه قدر مشترك همه آنها چيزى است كه در جهت فوق قرار گرفته است، يكى از آنها كه در اين آيه به آن اشاره شده است همان جو زمين است، يعنى قشر هواى متراكمى كه دور تا دور كره زمين را پوشانده، و طبق نظريه دانشمندان ضخامت آن، چند صد كيلومتر است.
اگر به نقش اساسى و حياتى، اين قشر ضخيم هوا، كه زمين را از هر سو احاطه كرده است بينديشيم خواهيم دانست كه تا چه حد اين سقف، محكم و براى حفاظت انسانها مؤثر است.
اين قشر مخصوص هوا كه همچون سقفى بلورين، اطراف ما را احاطه كرده در عين اينكه مانع از تابش نور آفتاب- اين اشعه حياتبخش و زندگى آفرين- نيست بقدرى محكم و مقاوم است كه از يك سد پولادين كه چندين متر ضخامت داشته باشد نيز محكمتر است! اگر اين سقف نبود، زمين دائما در معرض رگبار سنگهاى پراكنده آسمانى بود و عملا آرامش از مردم جهان سلب مى ‏شد ولى اين قشر فشرده چند صد كيلومترى‏(در بسيارى از كتب ضخامت قشر هواى محيط به زمين را يكصد كيلومتر نوشته ‏اند ولى ظاهرا منظورشان جايى است كه مولكولهاى هوا نسبتا به هم نزديك است، ولى دانش امروز ثابت كرده كه حتى در فاصله چند صد كيلومترى مولكولهاى هوا به صورت پراكنده و فوق العاده رقيق وجود دارد.) تقريبا تمام سنگهاى آسمانى را قبل از سقوط به سطح زمين مى ‏سوزاند و نابود مى ‏كند و تنها تعداد بسيار كمى مى‏ توانند از آن عبور كرده و به عنوان يك زنگ خطر براى زمينيان به گوشه ‏اى پرتاب شوند، و اين تعداد كم هرگز نتوانسته است آرامش را بر هم زند.
از جمله شواهدى كه نشان مى ‏دهد يكى از معانى آسمان همين" جو زمين" است حديثى است كه از پيشواى بزرگ ما امام صادق علیه السلام در باره رنگ آسمان نقل شده است آنجا كه به مفضل مى‏ فرمايد:
" اى مفضل در رنگ آسمان بينديش كه خدا آن را اينچنين آبى آفريده كه موافقترين رنگها براى چشم انسان است و حتى نظر كردن به آن ديده را تقويت مى‏ كند"( توحيد مفضل)
امروز اين را همه مى ‏دانيم كه رنگ آبى آسمان چيزى جز رنگ هواى متراكم شده اطراف زمين نيست، بنا بر اين منظور از آسمان در اين حديث همان جو زمين است.
در آيه 79 سوره نحل مى ‏خوانيم‏ أَ لَمْ يَرَوْا إِلَى الطَّيْرِ مُسَخَّراتٍ فِي جَوِّ السَّماءِ:" آيا آنها به پرندگانى كه در دل آسمان تسخير شده‏ اند نگاه نكردند"؟
که این هم شاهد دیگری بر مطلب فوق است.