در قرآن کریم میخوانیم:
هُوَ الَّذِى خَلَقَ لَكُم مَّا فىِ الْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ اسْتَوَى إِلىَ السَّمَاءِ فَسَوَّئهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ وَ هُوَ بِكلُ‏ِّ شىَ‏ْءٍ عَلِيم (بقره/29).
در اینکه منظور از هفت آسمان چیست، فرموده اند:
كلمه" سماء" در لغت به معنى طرف بالا است، و اين مفهوم جامعى است كه مصداقهاى مختلفى دارد، لذا مى ‏بينيم در قرآن در موارد گوناگونى به كار رفته است:
1- گاهى به" جهت بالا" در قسمت مجاور زمين اطلاق شده، چنان كه مى‏ فرمايد:
أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِي السَّماءِ« آيا نديدى خداوند چگونه مثل زده است گفتار پاك را به درخت پاكيزه‏اى كه ريشه‏اش ثابت و شاخه‏اش در آسمان است»(ابراهيم- 24).
2- گاه به منطقه‏ اى دورتر از سطح زمين (محل ابرها) اطلاق شده، چنان كه مى ‏خوانيم: وَ نَزَّلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً مُبارَكاً:« ما از آسمان آب پر بركتى نازل كرديم»(سوره ق آيه 9).

3- گاه به" قشر متراكم هواى اطراف زمين" گفته شده: وَ جَعَلْنَا السَّماءَ سَقْفاً مَحْفُوظاً:«ما آسمان را سقف محكم و محفوظى قرار داديم» (انبياء- 32)
زيرا مى ‏دانيم جو زمين كه همچون سقفى بر بالاى سر ما قرار دارد، داراى آن چنان استحكامى است كه كره زمين را در برابر سقوط سنگهاى آسمانى حفظ مى‏ كند، اين سنگها كه شبانه روز، مرتبا در حوزه جاذبه زمين قرار گرفته و به سوى آن جذب مى ‏شوند، اگر اين قشر هواى متراكم نبود ما مرتبا در معرض سقوط اين سنگهاى خطرناك بوديم، اما وجود اين قشر، سبب مى ‏شود كه سنگها پس از برخورد با جو زمين مشتعل و سپس خاكستر شود.
4- و گاهى به معنى" كرات بالا" آمده است ثُمَّ اسْتَوى‏ إِلَى السَّماءِ وَ هِيَ دُخانٌ:« به آسمانها پرداخت در حالى كه دود و بخار بودند» (و از گاز نخستين، كرات را آفريد) (فصلت- 11).
اكنون به اصل سخن باز گرديم، در اينكه مقصود از آسمانهاى هفتگانه چيست؟ مفسران و دانشمندان اسلامى بيانات گوناگونى دارند و تفسيرهاى مختلفى كرده ‏اند:
1- بعضى آسمانهاى هفتگانه را، همان" سيارات سبع" مى‏ دانند (عطارد زهره، مريخ، مشترى، زحل، و ماه و خورشيد) كه به عقيده دانشمندان فلكى قديم جزء سيارات بودند .
2- بعضى ديگر معتقدند كه منظور طبقات متراكم هواى اطراف زمين است و قشرهاى مختلفى كه روى هم قرار گرفته است.
3- بعضى ديگر مى‏ گويند: عدد هفت در اينجا به معنى عدد تعدادى (عدد مخصوص) نيست، بلكه عدد تكثيرى است كه به معنى تعداد زياد و فراوان مى ‏باشد، و اين در كلام عرب و حتى قرآن نظائر قابل ملاحظه‏ اى دارد مثلا در آيه 27 سوره لقمان مى‏ خوانيم: وَ لَوْ أَنَّ ما فِي الْأَرْضِ مِنْ شَجَرَةٍ أَقْلامٌ وَ الْبَحْرُ يَمُدُّهُ مِنْ بَعْدِهِ سَبْعَةُ أَبْحُرٍ ما نَفِدَتْ كَلِماتُ اللَّهِ:«اگر درختان زمين قلم گردند، و دريا مركب، و هفت دريا بر آن افزوده شود، كلمات خدا را نمى‏ توان با آن نوشت».
به خوبى روشن است كه منظور از لفظ" سبعه" در اين آيه عدد مخصوص هفت نيست بلكه اگر هزاران هزار دريا نيز مركب گردد، نمى ‏توان علم بى ‏پايان خداوند را با آن نگاشت.
بنا بر اين سماوات سبع اشاره به آسمانهاى متعدد و كرات فراوان عالم بالا است بى آنكه عدد خاصى از آن منظور باشد.
4- آنچه صحيحتر به نظر مى‏ رسد، اين است كه مقصود از" سماوات سبع" همان معنى واقعى آسمانهاى هفتگانه است، تكرار اين عبارت در آيات مختلف قرآن، نشان مى‏ دهد كه عدد" سبع" در اينجا به معنى تكثير نيست، بلكه اشاره به همان عدد مخصوص است.
منتها از آيات قرآن چنين استفاده مى ‏شود كه تمام كرات و ثوابت و سياراتى را كه ما مى‏ بينيم همه جزء آسمان اول است، و شش عالم ديگر وجود دارد كه از دسترس ديد ما و ابزارهاى علمى امروز ما بيرون است و مجموعا هفت عالم را به عنوان هفت آسمان تشكيل مى‏ دهند.
شاهد اين سخن اينكه: قرآن مى ‏گويد: وَ زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِمَصابِيحَ:«ما آسمان پائين را با چراغهاى ستارگان زينت داديم» (فصلت- 12).
در جاى ديگر مى‏ خوانيم: إِنَّا زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِزِينَةٍ الْكَواكِبِ:«ما آسمان پائين را با كواكب و ستارگان زينت بخشيديم» (صافات- 6).
از اين آيات بخوبى استفاده مى ‏شود كه همه آنچه را ما مى‏ بينيم و جهان ستارگان را تشكيل مى ‏دهد همه جزء آسمان اول است، و در ما وراى آن شش آسمان ديگر وجود دارد كه ما در حال حاضر اطلاع دقيقى از جزئيات آن نداريم.
و اما اينكه گفتيم شش آسمان ديگر براى ما مجهول است و ممكن است علوم از روى آن در آينده پرده بردارد، به اين دليل است كه علوم ناقص بشر بهر نسبت كه پيش مى‏ رود از عجائب آفرينش تازه ‏هايى را بدست مى ‏آورد، مثلا علم هيئت هم اكنون بجايى رسيده است كه بعد از آن، تلسكوپها قدرت ديد را از دست مى ‏دهند، آنچه رصدخانه‏ هاى بزرگ كشف كرده‏ اند، فاصله‏ اى به اندازه هزار ميليون (يك ميليارد) سال نورى مى ‏باشد، و خود معترفند كه تازه اين آغاز جهان است نه پايان آن، پس چه مانع دارد كه در آينده با پيشرفت علم هيئت آسمانها و كهكشانها و عوالم ديگرى كشف گردد؟
منبع: تفسیر نمونه، جلد 1، ذیل تفسیر آیه 29 سوره مبارکه بقره