اين موضوع قابل توجه است كه تمام سوره ‏هاى قرآن با بسم اللَّه شروع مى ‏شود (بجز سوره برائت) و در بِسْمِ اللَّهِ پس از نام ويژه" اللَّه" تنها روى صفت" رحمانيت و رحيميت" او تكيه مى ‏شود، و اين سؤال ‏انگيز است كه چرا سخنى از بقيه صفات در اين موضع حساس به ميان نيامده؟
اما با توجه به يك نكته، پاسخ اين سؤال روشن مى‏ شود و آن اينكه در آغاز هر كار لازم است از صفتى استمداد كنيم كه آثارش بر سراسر جهان پرتوافكن است، همه موجودات را فرا گرفته و گرفتاران را در لحظات بحرانى نجات بخشيده است.

بهتر است اين حقيقت را از زبان قرآن بشنويد آنجا كه مى‏ گويد: وَ رَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْ‏ءٍ:« رحمت من همه چيز را فرا گرفته است» (اعراف- 156).
و در جاى ديگر از زبان حاملان عرش خدا مى ‏خوانيم رَبَّنا وَسِعْتَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ رَحْمَةً:« خدايا رحمت خود را بر همه چيز گسترده ‏اى» (مؤمن- 7).
از سوى ديگر مى‏ بينيم پيامبران براى نجات خود از چنگال حوادث سخت و طاقت‏ فرسا و دشمنان خطرناك، دست به دامن رحمت خدا مى‏ زدند: قوم" موسى" براى نجات از چنگال فرعونيان مى ‏گويند و نجنا برحمتك:« خدايا ما را به رحمت خود رهايى بخش» (يونس- 86).
در مورد" هود" و پيروانش چنين مى‏ خوانم: فَأَنْجَيْناهُ وَ الَّذِينَ مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا:« هود و پيروانش را به وسيله رحمت خويش (از چنگال دشمنان) رهايى بخشيديم» (اعراف- 72).
اصولا هنگامى كه حاجتى از خدا مى ‏طلبيم مناسب است او را با صفاتى كه پيوند با آن حاجت دارد توصيف كنيم، مثلا عيسى مسيح علیه السلام به هنگام درخواست مائده آسمانى (غذاى مخصوص) چنين مى ‏گويد: اللَّهُمَّ رَبَّنا أَنْزِلْ عَلَيْنا مائِدَةً مِنَ السَّماءِ ... وَ ارْزُقْنا وَ أَنْتَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ:«بار الها مائده‏ اى از آسمان بر ما نازل گردان ... و ما را روزى ده و تو بهترين روزى دهندگانى» (مائده- 114).
" نوح" علیه السلام پيامبر بزرگ خدا نيز اين درس را به ما مى ‏آموزد، آنجا كه براى پياده شدن از كشتى در يك جايگاه مناسب، چنين دعا كند رَبِّ أَنْزِلْنِي مُنْزَلًا مُبارَكاً وَ أَنْتَ خَيْرُ الْمُنْزِلِينَ:« پروردگارا! مرا به طرز مباركى فرود آر كه تو بهترين فرود آورندگانى» (مؤمنون- 29).
و نيز" زكريا" علیه السلام به هنگام درخواست فرزندى از خدا كه جانشين و وارث او باشد خدا را با صفت خير الوارثين توصيف مى‏ كند و مى ‏گويد رَبِّ لا تَذَرْنِي فَرْداً وَ أَنْتَ خَيْرُ الْوارِثِينَ:« خداوندا! مرا تنها مگذار كه تو بهترين وارثانى»(انبياء- 89).
بنا بر اين در مورد آغاز كارها به هنگامى كه مى ‏خواهيم با نام خداوند شروع كنيم بايد دست به دامن رحمت واسعه او بزنيم، هم رحمت عام و هم رحمت خاصش آيا براى پيشرفت در كارها و پيروزى بر مشكلات، صفتى مناسبتر از اين صفات مى ‏باشد؟!
جالب اينكه نيرويى كه همچون نيروى جاذبه، جنبه عمومى دارد و دلها را به هم پيوند مى‏ دهد همين صفت رحمت است، براى پيوند خلق با خالق نيز از اين صفت رحمت بايد استفاده كرد.
مؤمنان راستين با گفتن بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ در آغاز كارها دل از همه جا بر مى ‏كنند و تنها به خدا دل مى‏ بندند، و از او استمداد و يارى مى‏ طلبند، خداوندى كه رحمتش فراگير است، و هيچ موجودى از آن، بى ‏نصيب نيست.
اين درس را نيز از" بسم اللَّه" به خوبى مى‏ توان آموخت كه اساس كار خداوند بر رحمت است و مجازات جنبه استثنايى دارد كه تا عوامل قاطعى براى آن پيدا نشود تحقق نخواهد يافت، چنان كه در دعا مى‏ خوانيم : يا من سبقت رحمته غضبه:« اى خدايى كه رحمتت بر غضبت پيشى گرفته است»( جوشن كبير بند 20).
انسانها نيز بايد در برنامه زندگى چنين باشند، اساس و پايه كار را بر رحمت و محبت قرار دهند و توسل به خشونت را براى مواقع ضرورت بگذارند، قرآن 114 سوره دارد، 113 سوره با" رحمت" آغاز مى‏ شود، تنها سوره توبه كه با اعلان جنگ و خشونت آغاز مى ‏شود و بدون بسم اللَّه است!

منبع: تفسیر نمونه، تفسیر سوره حمد