در آیه 117 سوره مبارکه بقره چنین میخوانیم:
بَدِيعُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ إِذَا قَضىَ أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُن فَيَكُون
 تعبير کن فیکون در آيات متعددى از قرآن آمده است، از جمله سوره آل عمران آيه 47 و 59- سوره انعام آيه 73- سوره نحل آيه 40- سوره مريم آيه 35- سوره يس آيه 82 و غير اينها.
اين جمله از اراده تكوينى خداوند و حاكميت او در امر خلقت سخن مى ‏گويد.

توضيح اينكه: منظور از جمله" كُنْ فَيَكُونُ" (موجود باش آنهم فورا موجود مى ‏گردد) اين نيست كه خداوند يك فرمان لفظى با معنى" موجود باش" صادر مى ‏كند، بلكه منظور اين است هنگامى كه اراده او به وجود چيزى تعلق مى‏ گيرد، خواه بزرگ باشد يا كوچك، پيچيده باشد يا ساده، به اندازه يك اتم باشد يا به اندازه مجموع آسمانها و زمين، بدون نياز به هيچ علت ديگرى تحقق مى ‏يابد، و ميان اين اراده و پيدايش آن موجود حتى يك لحظه نيز فاصله نخواهد بود.
اصولا زمانى در اين وسط نمى ‏تواند قرار گيرد، و به همين دليل حرف" فاء" (در جمله فيكون) كه معمولا براى تاخير زمانى توام با اتصال است در اينجا فقط به معنى تاخير رتبه ‏اى است (آن گونه كه در فلسفه اثبات شده كه معلول از علت خود متاخر است نه تاخر زمانى بلكه تاخر رتبه‏ اى- دقت كنيد).
اشتباه نشود منظور اين نيست كه هر چه خدا اراده كند در همان لحظه موجود مى ‏شود، بلكه منظور اين است هر طور اراده كند همانطور موجود مى ‏شود.
فى المثل اگر اراده كند: آسمانها و زمين در شش دوران به وجود آيند مسلما بى كم و كاست در همين مدت موجود خواهند شد، و اگر اراده كند در يك لحظه موجود شوند همه در يك لحظه موجود خواهند شد، اين تابع آن است كه او چگونه اراده كند و چگونه مصلحت بداند.
و يا مثلا هنگامى كه خداوند اراده كند جنينى در شكم مادر درست نه ماه و نه روز دوران تكامل خود را طى كند، بدون يك لحظه كم و زياد انجام مى‏ يابد و اگر اراده كند اين دوران تكاملى در كمتر از يك هزارم ثانيه صورت گيرد، مسلما همان گونه خواهد شد، چه اينكه اراده او علت تامه براى آفرينش است، و ميان علت تامه و وجود معلول هيچگونه فاصله‏اى نمى ‏تواند باشد.

البته لازم به ذکر است که در مورد این جمله، تفسیر دیگری نیز وجود دارد و این تفسیر ارائه شده نظر آیت الله مکارم میباشد.
منبع: تفسیر نمونه ج 1 ذیل آیه 117 سوره بقره