در آن ايام، شهر كوفه مركز ثقل حكومت اسلامى بود. در تمام قلمرو كشور وسيع اسلامى آن روز، به استثناء قسمت شامات، چشمها به آن شهر دوخته بود كه، چه فرمانى صادر مى ‏كند و چه تصميمى مى‏ گيرد.
در خارج اين شهر دو نفر، يكى مسلمان و ديگرى كتابى (يهودى يا مسيحى يا زردشتى)، روزى در راه به هم برخورد كردند. مقصد يكديگر را پرسيدند. معلوم شد كه مسلمان به كوفه مى ‏رود و آن مرد كتابى در همان نزديكى، جاى ديگرى را در نظر دارد كه برود. توافق كردند كه چون در مقدارى از مسافت راهشان يكى است با هم باشند و با يكديگر مصاحبت كنند.

راه مشترك، با صميميت، در ضمن صحبت ها و مذاكرات مختلف طى شد. به سر دوراهى رسيدند. مرد كتابى با كمال تعجب مشاهده كرد كه رفيق مسلمانش از آن طرف كه راه كوفه بود نرفت و از اين طرف كه او مى‏ رفت آمد.
پرسيد: مگر تو نگفتى من مى ‏خواهم به كوفه بروم؟.
- چرا.
- پس چرا از اين طرف مى ‏آيى؟ راه كوفه كه آن يكى است.
- مى ‏دانم، مى ‏خواهم مقدارى تو را مشايعت كنم. پيغمبر ما فرمود: «هرگاه دو نفر در يك راه با يكديگر مصاحبت كنند حقى بر يكديگر پيدا مى ‏كنند.» اكنون تو حقى بر من پيدا كردى. من به خاطر اين حق كه به گردن من دارى مى ‏خواهم چند قدمى تو را مشايعت كنم، و البته بعد به راه خودم خواهم رفت.
- اوه، پيغمبر شما كه اينچنين نفوذ و قدرتى در ميان مردم پيدا كرد و به اين سرعت دينش در جهان رايج شد، حتما به واسطه همين اخلاق كريمه ‏اش بوده.
تعجب و تحسين مرد كتابى در اين هنگام به منتها درجه رسيد كه برايش معلوم شد اين رفيق مسلمانش خليفه وقت على بن ابى طالب عليه السلام بوده. طولى نكشيد كه همين مرد مسلمان شد و در شمار افراد مؤمن و فداكار اصحاب على عليه السلام قرار گرفت‏.
منبع: داستان راستان،ج1