آنان كه متخلق به اخلاق حقند، بر اساس همان اخلاق با همه رفتار مى‏ كنند و در حقيقت منش و رفتار آنان گوشه و دورنمايى از اخلاق حضرت محبوب است.
روايت است كه دزدى به خانه احمد خضرويه آمد، در خانه او چيز قابل توجهى براى سرقت نيافت، خواست با دست خالى از خانه احمد بيرون‏ رود، بزرگوارى و عطوفت احمد مانع شد كه دزد با دست خالى از خانه بيرون رود، ندا داد: اى دزد! راضى نيستم با دست خالى از خانه ‏ام بيرون روى! دلوى از آب چاه برگير و غسل توبه كن، سپس وضو بساز و مشغول نماز و توبه و استغفار شو، شايد وسيله ‏اى فراهم گردد كه با دست خالى از خانه من نروى. چون افق روشن صبح دميد، بزرگى صد اشرفى به عنوان هديه نزد شيخ آورد، شيخ آن صد اشرفى را به دزد داد و گفت: اين پاداش ظاهرى يك شب عبادت و اخلاص توست. دزد را حالتى دست داد كه از همه گناهان توبه كرد و روى به خدا كرد.
بر زمين افتاد بى‏ كبر و منى                    توبه كرد از دزدى وز رهزنى‏
شيخ را گفتا كه من دزدى سقط                كرده بودم از جهالت ره غلط
يك زمان از بهر حق بشتافتم                    آنچه در عمرى نديدم يافتم‏
يك شبى كز بهر او كردم نماز                    رستم از دزدى و گشتم بى‏نياز
گر به روز و شب كنم كار خدا                    نيك بختى يابم اندر دو سرا
تا بدانى تو كه اندر دو جهان                      نيست كس را با خدا هرگز زيان
منبع: کتاب عبرت آموز