مرحوم علامه طهرانی در کتاب معادشناسی مینویسد:
دوستى داشتم از اهل شيراز بنام حاج مؤمن كه قريب پانزده سال است به رحمت ايزدى واصل شده است. بسيار مرد صافى ضمير و روشن دل و با ايمان و تقوى بود، و اين حقير با او عقد اخوّت بسته بودم و از دعاهاى او و استشفاع از او اميدها دارم.
مى گفت: خدمت حضرت حجّة بن الحسن العسكرىّ عجّل الله فرجَه الشّريف مكرّر رسيده‏ ام. و بسيارى از مطالب را نقل مى‏ كرد و از بعضى هم إبا مى ‏نمود.
از جمله مى‏ گفت: يكى از ائمّه جماعت شيراز روزى به من گفت: بيا با هم برويم به زيارت حضرت علىّ بن موسى الرّضا عليه السّلام، و يك ماشين دربست اجاره كرد و چند نفر از تجّار در معيّت او بودند. حركت نموده به شهر قم رسيديم و در آنجا يكى دو شب براى زيارت حضرت معصومه عليها السّلام توقّف كرديم. و براى من حالات عجيبى پيدا مى ‏شد و ادراك بسيارى از حقائق را مى ‏نمودم. يك روز عصر در صحن مطهّر آن حضرت به يك شخص بزرگى برخورد كردم و وعده ‏هائى به من داد.
حركت كرديم به طرف طهران و سپس به طرف مشهد مقدّس. از نيشابور كه گذشتيم ديديم يك مردى به صورت عامى در كنار جادّه به طرف مشهد ميرود و با او يك كوله پشتى بود كه با خود داشت. اهل ماشين گفتند اين مرد را سوار كنيم ثواب دارد، ماشين هم جا داشت.
ماشين توقّف كرده چند نفر پياده شدند و از جمله آنان من بودم، و آن مرد را به درون ماشين دعوت كرديم. قبول نمى‏ كرد، تا بالاخره پس از اصرار زياد حاضر شد سوار شود به شرط آنكه پهلوى من بنشيند و هر چه بگويد من مخالفت نكنم.

سوار شد و پهلوى من نشست، و در تمام راه براى من صحبت ميكرد و از بسيارى از وقايع خبر مى‏ داد و حالات مرا يكايك تا آخر عمر گفت. و من از اندرزهاى او بسيار لذّت مى ‏بردم و برخورد به چنين شخصى را از مواهب عَليّه پروردگار و ضيافت حضرت رضا عليه السّلام دانستم. تا كم كم رسيديم به قدمگاه و به موضعى كه شاگرد شوفرها از مسافرين «گنبدنما» ميگرفتند.
همه پياده شديم. موقع غذا بود، من خواستم بروم و با رفقاى‏ خود كه از شيراز آمده ‏ايم و تا بحال سر يك سفره بوديم غذا بخورم. گفت: آنجا مرو! بيا با هم غذا بخوريم. من خجالت كشيدم كه دست از رفقاى شيرازى كه تا بحال مرتّباً با آنها غذا مى ‏خورديم بردارم و اين باره ترك رفاقت نمايم، ولى چون ملتزم شده بودم كه از حرفهاى او سرپيچى نكنم لذا بناچار موافقت نموده، با آن مرد در گوشه ‏اى رفتيم و نشستيم.
از خرجين خود دستمالى بيرون آورد، باز كرده گويا نان تازه در آن بود با كشمش سبز كه در آن دستمال بود، شروع به خوردن كرديم و سير شديم؛ بسيار لذّت بخش و گوارا بود.
در اينحال گفت: حالا اگر مى‏ خواهى به رفقاى خود سرى بزنى و تفقّدى بنمائى عيب ندارد. من برخاستم و به سراغ آنها رفتم و ديدم در كاسه‏ اى كه مشتركاً از آن مى ‏خورند خون است و كثافات، و اينها لقمه بر ميدارند و مى‏ خورند و دست و دهان آنها نيز آلوده شده و خود اصلًا نمى ‏دانند چه مى ‏كنند؛ و با چه مزه ‏اى غذا مى ‏خورند. هيچ نگفتم، چون مأمور به سكوت در همه احوال بودم.
به نزد آن مرد بازگشتم. گفت: بنشين، ديدى رفقايت چه مى‏ خوردند؟ تو هم از شيراز تا اينجا غذايت از همين چيزها بود و نمى‏ دانستى؛ غذاى حرام و مشتبه چنين است. از غذاهاى قهوه خانه ‏ها مخور؛ غذاى بازار كراهت دارد.
گفتم: إن شاء الله تعالى، پناه مى ‏برم به خدا.
گفت: حاج مؤمن! وقت مرگ من رسيده، من از اين تپّه مى ‏روم‏ بالا و آنجا مى ‏ميرم. اين دستمال بسته را بگير، در آن پول است، صرف غسل و كفن و دفن من كن. و هر جا را كه آقاى سيّد هاشم صلاح بداند همانجا دفن كنيد. (آقاى سيّد هاشم همان امام جماعت شيرازى بود كه در معيّت او به مشهد آمده بودند.)
گفتم: اى واى! تو مى ‏خواهى بميرى؟! گفت: ساكت باش! من مى ‏ميرم و اين را به كسى مگو.
سپس رو به مرقد مطهّر حضرت ايستاد و سلام عرض كرد و گريه بسيار كرد و گفت: تا اينجا به پابوس آمدم ولى سعادت بيش از اين نبود كه به كنار مرقد مطهّرت مشرّف شوم.
از تپّه بالا رفت و من حيرت زده و مدهوش بودم، گوئى زنجير فكر و اختيار از كفم بيرون رفته بود.
به بالاى تپّه رفتم، ديدم به پشت خوابيده و پا رو به قبله دراز كرده و با لبخند جان داده است؛ گوئى هزار سال است كه مرده است.
از تپّه پائين آمدم و به سراغ حضرت آقا سيّد هاشم و سائر رفقا رفتم و داستان را گفتم. خيلى تأسّف خوردند و از من مؤاخذه كردند چرا به ما نگفتى و از اين وقايع ما را مطّلع ننمودى؟
گفتم: خودش دستور داده بود، و اگر مى‏ دانستم كه بعد از مردنش نيز راضى نيست، حالا هم نمى ‏گفتم.
راننده ماشين و شاگرد و حضرت آقا و سائر همراهان همه تأسّف خوردند، و همه با هم به بالاى تپّه آمديم و جنازه او را پائين آورده و در داخل ماشين قرار داديم و به سمت مشهد رهسپار شديم. حضرت آقا مى‏ فرمود: حقّاً اين مرد يكى از اولياى خدا بود كه خدا شرف صحبتش را نصيب تو كرد، و بايد جنازه ‏اش به احترام دفن شود.
وارد مشهد مقدّس شديم. حضرت آقا يكسره به نزد يكى از علماى آنجا رفت و او را از اين واقعه مطّلع كرد. او با جماعت بسيارى آمدند براى تجهيز و تكفين؛ غسل داده و كفن نموده و بر او نماز خواندند و در گوشه ‏اى از صحن مطهّر دفن كردند، و من مخارج را از دستمال مى ‏دادم. چون از دفن فارغ شديم، پول دستمال نيز تمام شد نه يك شاهى كم و نه زياد، و مجموع پول آن دستمال دوازده تومان بود.
معاد شناسی، ج1