مرحوم علامه تهرانی در جلد اول کتاب معادشناسی، ماجرای بسیار عجیب زیر را نقل میکنند:
مرحوم آية الله آقاى سيّد جمال الدّين گلپايگانى رضوانُ الله عليه از اين قبيل مطالب أخبار بسيارى داشت. ايشان از علماء و مراجع تقليد عاليقدر نجف أشرف بودند و از شاگردان برجسته مرحوم آية الله نائينى، و در علميّت و عمليّت زبانزد خاصّ بود. و از جهت عظمت قدر و كرامت مقام و نفس پاك، مورد تصديق و براى احدى جاى ترديد نبود. در مراقبت نفس و اجتناب از هواهاى نفسانيّه مقام اوّل را حائز بود.
از صداى مناجات و گريه ايشان همسايگان حكاياتى دارند. دائماً صحيفه مباركه سجّاديّه در مقابل ايشان در اطاق خلوت بود، و همينكه از مطالعه فارغ مى‏ شد بخواندن آن مشغول مى‏ گشت. آهش سوزان، و اشكش روان، و سخنش مؤثّر، و دلى سوخته داشت.
متجاوز از نود سال عمر كرد، و فعلًا نوزده سال است كه رحلت فرموده است.(در زمان تالیف کتاب )

در زمان جوانى در اصفهان تحصيل مى ‏نموده و با مرحوم آية الله آقاى حاج آقا حسين بروجردى هم درس و هم مباحثه بوده است، و آيه الله بروجردى چه در اوقاتيكه در بروجرد بودند و چه اوقاتى كه در قم بودند، نامه ‏هائى به ايشان مى ‏نوشتند و درباره بعضى از مسائل غامضه و حوادث واقعه استمداد مى‏ نمودند.
حقير در مدّت هفت سال كه در نجف أشرف براى تحصيل مقيم و مشرّف بودم، هفته ‏اى يكى دو بار به منزلشان ميرفتم و يك ساعت مى ‏نشستم. با آنكه بسيار اهل تقيّه و كتمان بود، در عين حال از واردات قلبيّه خود در دوران عمر چه در اصفهان و چه در نجف اشرف مطالبى را براى من نقل مى ‏فرمود؛ مطالبى كه از خواصّ خود بشدّت مخفى مى‏ داشت.
منزلش در محلّه حُوَيش بود و در اطاق كوچكى در بالاخانه بسر مى ‏برد و اوقاتش در آنجا مى‏ گذشت. و هر وقت به خدمتش مشرّف مى ‏شدم و از واردات و مكاشفات و يا از حالات و مقامات بيانى داشت، بمجرّد آنكه احساس صداى پا از پلّه ‏ها مى ‏نمود گرچه شخص وارد از أخصّ خواصّ او بود، جمله را قطع ميكرد و به بحث علمى و فقهى مشغول مى ‏شد تا شخص وارد چنين پندارد كه در اين مدّت ما مشغول مذاكره و بحث علمى بوده ‏ايم.
ميفرمود: من در دوران جوانى كه در اصفهان بوده‏ ام، نزد دو استاد بزرگ: مرحوم آخوند كاشى و جهانگيرخان، درس اخلاق و سير و سلوك مى‏ آموختم، و آنها مربّى من بودند.
به من دستور داده بودند كه شبهاى پنجشنبه و شبهاى جمعه بروم بيرون اصفهان، و در قبرستان تخت فولاد قدرى تفكّر كنم در عالم مرگ و ارواح، و مقدارى هم عبادت كنم و صبح برگردم.
عادت من اين بود كه شب پنجشنبه و جمعه ميرفتم و مقدار يكى دو ساعت در بين قبرها و در مقبره ‏ها حركت ميكردم و تفكّر مى ‏نمودم و بعد چند ساعت استراحت نموده، و سپس براى نماز شب و مناجات بر مى ‏خاستم و نماز صبح را ميخواندم و پس از آن به اصفهان مى ‏آمدم.
ميفرمود: شبى بود از شبهاى زمستان، هوا بسيار سرد بود، برف هم مى ‏آمد. من براى تفكّر در أرواح و ساكنان وادى آن عالم، از اصفهان حركت كردم و به تخت فولاد آمدم و در يكى از حجرات رفتم. و خواستم دستمال خود را باز كرده چند لقمه ‏اى از غذا بخورم و بعد بخوابم تا در حدود نيمه شب بيدار و مشغول كارها و دستورات خود از عبادات گردم.
در اينحال دَرِ مقبره را زدند، تا جنازه ‏اى را كه از أرحام و بستگان صاحب مقبره بود و از اصفهان آورده بودند آنجا بگذارند، و شخص قارى قرآن كه متصدّى مقبره بود مشغول تلاوت شود؛ و آنها صبح بيايند و جنازه را دفن كنند.
آن جماعت جنازه را گذاردند و رفتند، و قارى قرآن مشغول تلاوت شد.
من همينكه دستمال را باز كرده و مى ‏خواستم مشغول خوردن غذا شوم، ديدم كه ملائكه عذاب آمدند و مشغول عذاب كردن شدند.
عين عبارت خود آن مرحوم است: چنان گرزهاى آتشين بر سر او مى ‏زدند كه آتش به آسمان زبانه مى ‏كشيد، و فريادهائى از اين مرده بر مى ‏خاست كه گوئى تمام اين قبرستان عظيم را متزلزل مى ‏كرد. نمى‏ دانم اهل چه معصيتى بود؛ از حاكمان جائر و ظالم بود كه اينطور مستحقّ عذاب بود؟ و أبداً قارى قرآن اطّلاعى نداشت؛ آرام بر سر جنازه نشسته و به تلاوت اشتغال داشت.
من از مشاهده اين منظره از حال رفتم، بدنم لرزيد، رنگم پريد. و اشاره مى ‏كنم به صاحب مقبره كه در را باز كن من مى ‏خواهم بروم، او نمى ‏فهميد؛ هر چه مى‏ خواستم بگويم زبانم قفل شده و حركت نميكرد!
بالاخره به او فهماندم: چفت در را باز كن؛ من ميخواهم بروم. گفت: آقا! هوا سرد است، برف روى زمين را پوشانيده، در راه گرگ است، تو را ميدرد!
هر چه ميخواستم بفهمانم به او كه من طاقت ماندن ندارم، او إدراك نمى ‏كرد.
بناچار خود را بدر اطاق كشاندم، در را باز كرد و من خارج شدم. و تا اصفهان با آنكه مسافت زيادى نيست بسيار به سختى آمدم و چندين بار به زمين خوردم. آمدم در حجره، يك هفته مريض بودم، و مرحوم آخوند كاشى و جهانگيرخان مى ‏آمدند حجره و استمالت ميكردند و به من دوا ميدادند. و جهانگيرخان براى من كباب باد ميزد و به زور به حلق من فرو مى‏ برد، تا كم كم قدرى قوّه گرفتم.
بايد به منكرين معاد گفت: اينها هم قابل انكار است‏؟؟