مرحوم علامه تهرانی مینویسد:
يكى از رفقا و دوستان ما كه جنبه رحميّت و قوم و خويشى نيز دارد تقريباً در حدود بيست سال قبل براى زيارت عتبه مباركه آستان علىّ بن موسى الرّضا عليه السّلام به صوب مشهد مقدّس رهسپار شد، و حال خوبى داشت. دو سه روز ماند و برگشت، و در وقت مراجعت خوابى عجيب كه در آنجا ديده بود تعريف كرد.
گفت: در هنگام ورود داخل در حرم نشدم بلكه مؤدّبانه كنار درِ حرم ايستادم و سلام عرض كردم، و با خود گفتم: من كه به امام و حقّ آن حضرت معرفت واقعيّه ندارم نبايد داخل حرم شوم تا زمانيكه حضرت حاجت مرا بدهند و مرا به حقّ خود و خداى خود عارف كنند.

شب جمعه بود و هوا خيلى سرد بود. در نيمه شب كه در يكى از رواقهاى پشت سر نزديك به كفشدارى خوابم برده بود در خواب ديدم حضرت تشريف آوردند و با سر انگشت پا چند مرتبه به من زدند و فرمودند: برخيز! برخيز كار كن؛ بدون كار درست نمى ‏شود.
من خودم را انداختم روى پاهاى آنحضرت كه ببوسم، آنحضرت مثل كسى كه خجل شده و شرمنده باشد خم شدند و زير بازوهاى مرا گرفتند و نگذاردند كه من ببوسم و فرمودند: اينكارها چيست؟
برخاستم رفتم در صحن مسجد گوهرشاد وضو گرفتم و در يكى از ايوانهاى مسجد عبايم را بخود پيچيدم و مشغول خواندن دعاى كميل شدم.
در بين دعا خواب بر من غلبه كرد، خوابم برد. در خواب ديدم شخصى كه محاسن قرمز حنائى داشت نزد من آمد و لطف بسيار كرد و گفت: ميخواهى برويم با هم گردش كنيم؟
گفتم: بسيار خوب! با هم حركت كرديم، مرا دور تا دور كره زمين حركت داده بصورت پرواز در بالاى هر شهرى تمام افراد آن شهر را ميديدم و خوب و بد آنها را مى ‏شناختم. و از درياها و اقيانوسها عبور كرديم و به زيارت قبر حضرت رسول و صدّيقه كبرى و ائمّه بقيع عليهم الصّلوة و السّلام رفتيم و پس از آن به زيارت نجف أشرف و كربلاى معلّى و ائمّه كاظمين و سامرّاء عليهم السّلام مشرّف شديم.
آن مرد در هر جا براى من زيارتنامه ميخواند، و مطالبى عجيب براى من نقل ميكرد و در بين راهها دائماً با من مشغول تكلّم بود.
من از بسيارى از حالات بزرگان و ارحام و عاقبت امر آنها سؤال ميكردم و پاسخ مى‏ گفت: و از حالات بسيارى از مردگان از اجداد و ارحام و بزرگان سؤال مى ‏كردم و همه را يك به يك جواب ميداد.
سپس مرا به آسمانها برد و به ملاقات فرشتگان و ارواح انبياء و اولياء مشرّف شديم، و در بهشت‏ها گردش كرديم، و انواع و اقسام نعمت‏هاى بهشتى را ملاحظه كرديم؛ چيزهائى كه قابل توصيف نيست. و از روى جهنّم در يك طرفة العين عبور كرديم و كيفيّت عذابها را ديديم كه قابل توصيف نيست.
پس از اين سيرها بمن گفت: ميخواهى برگرديم؟ گفتم: آرى.
با هم برگشتيم. چون در مسجد گوهرشاد وارد شديم و مى‏ خواست برود گفت: تمام اين گردشها و سيرها پنج دقيقه طول كشيده است.
گفتم: فقط پنج دقيقه؟ گفت: پنج دقيقه كه گفتم براى آنستكه وحشت نكنى و الّا پنج دقيقه طول نكشيده است بلكه در يك آن انجام گرفته است؛ آنجا كه زمان نيست، ساعت نيست، دقيقه نيست.
پس با كمال بشارت و رحمت خداحافظى كرد و رفت. گفتم: كجا مى‏ روى؟ من با شما كار دارم! در پاسخ گفت: من بايد بروم. إن شاء الله هر وقت لازم باشد نزد شما خواهم آمد.
گفتم: خيلى از عجائب و غرائب را در اين زمان كوتاه به من نشان دادى و مرا به بسيارى از نقاط زمين و عالم بالا بردى!
گفت: هيچ عجيب نيست! خداحافظى كرد و رفت.
من از خواب بيدار شدم، به ساعت نگاه كردم ديدم كه پنج دقيقه است كه چرتم برده، شروع كردم به خواندن بقيّه دعاى كميل.
اين خواب به اندازه ‏اى عجيب بود و مطالبش بقدرى جالب و طولانى بود كه قابل ذكر نيست. إجمالًا آنكه اين آقا در مدّت سه روز اين خواب را براى ما نقل مى‏ كرد؛ بدين طريق كه صبح مى ‏آمد و نقل مى ‏كرد تا قريب ظهر كه به مسجد مى ‏رفتيم، و بعداز ظهر مى ‏آمد و نقل مى‏ كرد بقيّه آنرا تا نزديك غروب كه آماده مسجد مى‏ شديم، و به همين منوال تا سه روز نقل خوابش طول كشيد.
اين خواب بقدرى عجيب بود كه در همان ايّام كه حقير به همدان به محضر حضرت آيه الله جمال السّالكين، و زَين الفقهآءِ و المجتهدين و آيه الحقّ و اليقين آقاى حاج شيخ محمّد جواد أنصارى همدانى رضوانُ اللهِ تعالَى عليه شرفياب شدم و خواب او را نقل كردم، ايشان تعجّب نمودند و فرمودند: اين از خوابهائى است كه در زمانه نظير آن يافت نمى ‏شود و يا لا أقلّ بسيار كم است و معلوم مى ‏شود كه خواب بيننده بسيار قابل و مستعدّ است‏.

منبع: معاد شناسی، جلد اول، مجلس پنجم