علامه طهرانی رضوان الله تعالی علیه در جلد دوم کتاب معاد شناسی مینویسد:
يكى از دوستان ما بنام دكتر حسين إحسان، خدايش رحمت كند، بسيار مرد شايسته‏ اى بود، در طهران مطبّ داشت ولى در زمستانها مدّت شش ماه به عتبات مسافرت ميكرد و در كربلا مطبّ داشت و از فقرا مزد نمى ‏گرفت، و خود نيز به بعضى از مستمندان دوا و أحياناً مخارج غذا را ميداد و زندگى بسيار ساده و مصفّائى داشت، تقريباً در حدود پانزده سال است كه رحلت نموده است.
نقل كرد كه: روزى من در كاظمين مشرّف بودم و آمده بودم كنار شطّ (شطّ دجله از كاظمين ميگذرد و مسافت آن تا حرم مطهّر اندك است) در آنجا ديدم جنازه ‏اى را با ماشين آوردند و پياده كردند و به دوش گرفتند به سمت صحن مطهّر، با افرادى كه از تشييع كنندگان بودند حركت دادند.

در عراق رسم چنين است كه افراديكه از شيعيان فوت مى‏ كنند و داراى اهل و قبيله و عشيره هستند، جنازه آنها را در تابوت نهاده و به روى ماشين سوارى مى ‏بندند و با افراد مشيّعين كه آنها نيز در ماشين‏هاى سوارى متعدّدى سوار ميشوند، به كاظمين عليهما السّلام مى‏ آورند و در آنجا طواف ميدهند، و سپس به كربلا آورده و در آنجا نيز طواف ميدهند، و از آنجا به نجف اشرف آورده و طواف ميدهند و در وادى السّلام نجف اشرف به خاك مى‏ سپارند.
آنمرحوم مى ‏گفت: همينكه آن جنازه را بطرف صحن مطهّر ميبردند، من هم كه عازم تشرّف بودم بدنبال جنازه حركت كردم.
مقدارى كه تشييع كردم، ناگاه ديدم يك سگ سياه مهيب بر روى جنازه نشسته است.
من بسيار تعجّب كردم و با خود گفتم: اين سگ چرا روى جنازه رفته است. و خود متوجّه نبودم كه اين بدن مثالى متوفّى است و سگ خارجى نيست.
به افرادى كه در اطراف من تشييع مى ‏كردند گفتم: روى جنازه چيست؟
گفتند: چيزى نيست، همين پارچه ايست كه مى ‏بينى!
من دريافتم كه اين سگ، صورت مثالى است و فقط من مى ‏بينم و ديگران ادراك نمى ‏كنند.
ديگر هيچ نگفتم تا جنازه را به درِ صحن مطهّر رسانيدند، همينكه خواستند تابوت را داخل صحن ببرند براى طواف، ديدم درِ صحن آن سگ از روى تابوت به پائين پريد و در گوشه ‏اى ايستاد تا آن جنازه را طواف دادند و همينكه مى‏ خواستند از در صحن خارج كنند دوباره آن سگ بروى تابوت پريد و بالاى آن جنازه‏ رفت.
البتّه معلوم است كه صاحب آن جنازه مرد متعدّى و متجاوزى بوده است، كه صورت ملكوتى او به شكل صورت سگ مجسّم شده است؛ و چون آن مرحوم داراى صفاى باطن بوده اين معنى را ادراك مى ‏نموده و ديگران چيزى نمى ‏ديده‏ اند.