آیت الله بهجت میفرمودند :

مرحوم آقا سید ابوطالب ، یکی از علمای اراک ، به مکه رفته بود . خبر وفاتش به مردم اراک رسید . مسجد ها و تکیه ها را سیاه پوش کردند و عزادای نمودند و مجالس ختم برای ایشان گرفته شد . شخصی نزد مرحوم اقا نور آمد – همان کسی که استادش مرحوم احمد بن مهدی نراقی ( صاحب معراج السعاده ) درباره ی او فرموده بود : مجتهد ، تنها شهید اول است و من و تو – و خبر وفات مرحوم ابوطالب را به ایشان داد . ایشان دست روی پیشانی گذاشت و یر به زیر انداخت و بعد از مقداری تامل فرمود : " نه ، وفات نکرده است ! "

گفتند : آقا چه میفرمایید ؟ خبر قطعی است ؛ تمام شهر سیاه پوش است و مردم برای او مجالس ختم و عزا به پا کرده اند .
بار دیگر سر به زیر انداخت و تاملی نمود و سر برداشت و دوباره فرمود : " وفات نکرده "
عرض شد : شما از کجا خبر میدهید ؟!!
فرموده بود : " وقتی یکی از اعاظم از دنیا میرود ، فرشته ای به تمام جاها خبر میدهد و صدای او شنیده میشود و من صدای آن را نمیشنوم و اکنون خبر و صدایی نمی آید ."
اگر ما پیرو علمل بودیم ، چنین بلاها به یر ما نمی آمد یا اگر می آمد ، مثل جناب میثم بودیم که هرچه بلا به سرش می آمد ، ایمانش قوی تر میگردید بدون اینکه دست از ولایت بردارد و حاضر نشد که حتی زنده بماند و برای این جهت هم تقیه نکرد .
شیعه پر بود از اینگونه علما . آیا ما قدردان آنها بودیم که از میان ما لا الی بدل ( بدون جایگزین ) رفتند ؟ شاید در زمان حیاتشان کسی پیدا نمیشد که از آنها یک مساله هم بپرسد !!! این قدر کتوم و ناشناخته .
منبع : در محضر بهجت ، ج 1 ، ص 14