اولین و مهمترین مانع سلوک، علاقه و وابستگی های قلبی است که سبب اسارت و حبس انسان در عالم میشود و سالک تا قدم همت برای قطع علایق خود از عالم طبع برندارد، مهاجر الی الله محسوب نشده و مصداق این آیه شریفه نمیشود:
« وَ مَن يهاجِرْ فىِ سَبِيلِ اللَّهِ يجدْ فىِ الْأَرْضِ مُرَاغَمًا كَثِيرًا وَ سَعَةً وَ مَن يخرُجْ مِن بَيْتِهِ مُهَاجِرًا إِلىَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الموْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلىَ اللَّهِ وَ كاَنَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا »(نساء/100)

امام صادق علیه السلام میفرماید: « جعل الخیر کله فی بیت و جعل مفتاحه الزهد فی الدنیا » (بحار، ج73، ص 49)
رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم حد لازم زهد را اینگونه بیان میفرماید: « زهد در دنیا، کوتاه کردن آرزو، شکر هر نعمت و ورع از محرمات الهی است ».(تحف العقول، ص 58)
و بالاترین درجه زهد را اینگونه معرفی میفرماید: « زهد به حرام کردن حلال نیست. بلکه آن است که اطمینانش به آنچه نزد خداست بیشتر باشد تا به آنچه نزد اوست ».( بحار،ج77، ص 172)
یعنی در عین حال که باید برای اداره زندگی دنیایی تلاش و کوشش کند و برای تحصیل کمالات نفسانی، علوم مربوط به آن را از جمله معارف دینی و علم توحید را کسب کند، ولی نباید اطمینانش به امور کسب شده نسبت به آنچه نزد خداوند است و به او عطا میکند، بیشتر باشد. بنابراین باید به دلبستگی ها پشت پا زند هرچند وابستگی قلبی به علوم و معارف توحیدی باشد. زیرا علوم حصولی و مفهومی، همه مقدمه ای برای نیل به معرفت های اصیل حضوری است و نمیتواند هدف و مقصد باشد. پس قطع علاقه و دلبسته نبودن به علوم، با جهل، نداشتن و دوری از علوم تفاوت بسیار دارد. 
منبع: کتاب شرح حدیث عنوان بصری (استاد تحریری) صص 46-41