از تورات و انجيل فعلى بر مى ‏آيد كه روزه در ميان يهود و نصارى بوده و اقوام و ملل ديگر هنگام مواجه شدن با غم و اندوه روزه مى‏ گرفته‏ اند، چنان كه در" قاموس كتاب مقدس" آمده است:" روزه كليه در تمام اوقات، در ميان هر طائفه و هر ملت و مذهب، در موقع ورود اندوه و زحمت غير مترقبه، معمول بوده است" ( قاموس كتاب مقدس صفحه 427).

و نيز از تورات بر مى ‏آيد كه موسى علیه السلام چهل روز روزه داشته است چنان كه مى ‏خوانيم:" هنگام بر آمدنم به كوه كه لوح هاى سنگى يعنى لوح هاى عهدى كه خداوند با شما بست بگيرم آن گاه در كوه چهل روز و چهل شب ماندم نه نان خوردم و نه آب نوشيدم" ( تورات سفر تثنيه فصل 9 شماره 9).
و همچنين به هنگام توبه و طلب خشنودى خداوند، يهود روزه مى ‏گرفتند:
" قوم يهود غالبا در موقعى كه فرصت يافته مى ‏خواستند اظهار عجز و تواضع در حضور خدا نمايند روزه مى ‏داشتند تا به گناهان خود اعتراف نموده بواسطه روزه و توبه، رضاى حضرت اقدس الهى را تحصيل نمايند" ( قاموس كتاب مقدس ص 428).
" روزه اعظم با كفاره، محتمل است كه فقط روزه يك روز ساليانه مخصوص بود كه در ميان طائفه يهود مرسوم بود. البته روزه‏ هاى موقتى ديگر نيز از براى يادگارى خرابى اورشليم و غيره مى‏ داشتند" (قاموس كتاب مقدس ص 428).
حضرت مسيح علیه السلام نيز چنان كه از" انجيل" استفاده مى ‏شود چهل روز روزه داشته:" آن گاه عيسى از قوت روح به بيابان برده شد تا ابليس او را امتحان نمايد ... پس چهل شبانه روز روزه داشته عاقبة الامر گرسنه گرديد" ( انجيل متى باب چهار شماره 1 و 2).
و نيز از انجيل" لوقا" بر مى ‏آيد كه حواريون مسيح نيز روزه مى ‏گرفتند ( انجيل لوقا باب 5 شماره 33- 35).
باز در قاموس كتاب مقدس آمده است:" بنا بر اين حيات حواريون و مؤمنين ايام گذشته عمرى مملو از انكار لذات و زحمات بى‏ شمار و روزه دارى بود" ( قاموس كتاب مقدس ص 428).
به اين ترتيب اگر قرآن مى ‏گويد" كَما كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ"(بقره/183) (همان گونه كه بر پيشينيان نوشته شد) شواهد تاريخى فراوانى دارد كه در منابع مذاهب ديگر- حتى بعد از تحريف- به چشم مى‏ خورد.
منبع: تفسیر نمونه ج1 ذیل آیه 183 سوره بقره