قرنها شيعيان و اهل تسنّن در شبه قارّه هند در كنار هم به عنوان برادران مسلمان مى‏ زيستند، تا زمانى كه وهّابيّون متعصّب به عنوان سپاه صحابه شروع به كشت و كشتار شيعيان كردند و با استفاده از ترورهاى بى ‏رحمانه خون اين گروه از مسلمين را اعمّ از زن و مرد و كودك به خاك ريختند، آنها نيز در بعضى از موارد به مقابله برخاستند و ناامنى محيط را فرا گرفت.
پيدايش و حركت اين گروه از ديد خبرگزارى ‏هاى جهان چنين است:
اين سپاه كه ادّعا دارد پيرو دين پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله بوده و از اين رو خود را «سپاه صحابه» ناميده است، گروهى افراطى است و يكى از فرق اهل تسنّن را در بر مى ‏گيرد.
اين گروه در اوايل دهه 1980 توسّط يك روحانى سنّى به نام «مولانا حق‏نواز جهنگوى» تأسيس شد كه مصادف با سال‏هاى اوّل انقلاب اسلامى در ايران بود و علّت پايه ‏ريزى گروه صحابه اين بود كه از تأثيرگذارى انقلاب اسلامى ايران بر مردم پاكستان جلوگيرى كند.

اين گروه يكى از اهداف مهمّ خود را مبارزه با عزادارى امام حسين عليه السلام و در واقع تخطئه قيام آن حضرت مى‏ دانستند و مجلّه «خلافت راشده» در طول سال‏هاى انتشار خود بارها اين خواسته را مطرح كرده و از دولت پاكستان خواسته است تا ضمن برچيدن تمامى امام‏ باره‏ هاى شيعه و حسينيّه ‏ها، از برگزارى مراسم عزادارى عاشورا در كلّيه مدارس و دانشگاه‏ها جلوگيرى به عمل بياورد. البتّه اين تقاضا هيچ‏گاه از طرف دولت پاكستان مورد قبول قرار نگرفته است.
از ديگر اهداف اين گروه، مبارزه با گروهى شيعى به نام «تحريك جعفرى» بوده است كه در پاكستان در سال 1979 تأسيس شده است.
يكى از علل اصلى تشكيل «سپاه صحابه» مبارزه با خطرات احتمالى شيعيان و ترس از رشد قدرت نظامى، سياسى و مذهبى آنان در منطقه بوده است.
بنا به آمارى كه «پرويز مشرّف» اعلام كرده است فقط در عرض يك سال 400 نفر از دو گروه بر اثر حملات دو جانبه به قتل رسيده ‏اند.
گروه «سپاه صحابه» علاوه بر حملات خود بر ضدّ شيعيان، ايرانيان مقيم پاكستان را مورد هدف تهاجمى خود قرار دادند، به اين بهانه كه ايشان از ناحيه حكومت شيعى در ايران مورد حمايت قرار مى ‏گيرند و بايد از ميان برداشته شوند.
گروه «سپاه صحابه» مى ‏خواهند كه پاكستان به طور رسمى به عنوان سرزمينى سنّى ‏نشين معرّفى شود. قلعه ‏هاى نظامى و سنگرهاى اين گروه بيشتر در نواحى جنوبى پاكستان در منطقه مركزى و پرجمعيّت «پنجاب» و مرزهاى كراچى واقع شده و تعداد دفاتر و مراكز فعّاليّت اين گروه به 500 مركز بالغ مى ‏شود و در هر بخش از استان پنجاب شاخه ‏اى از اين گروه وجود دارد و حدود 000/ 100- صد هزار- نفر در عضويّت اين گروه ثبت نام كرده ‏اند و در كشورهاى خارجى نيز مراكزى براى فعّاليّت خود داير كرده‏ اند كشورهايى چون:
امارات متّحده عربى، عربستان سعودى، بنگلادش، كانادا و ....
بسيارى از حوزه‏ هاى علميّه و مدارس در ايالت پنجاب توسّط اين گروه اداره مى‏ شود و گزارش شده است كه بسيارى از مدرسه‏ هاى سنّى در خارج از كشور پاكستان، تحت نظارت معلّمان و نيروهاى «سپاه صحابه» اداره مى ‏شوند و افراد خود را براى ترور مخالفان آموزش مى ‏دهند.
«مولانا جهنگوى» در سال 1990 به قتل رسيد. او در همان سال در انتخابات شوراى ملى شركت كرده ولى رأى نياورده بود، امّا كماكان در ميان افراد خود از محبوبيّت بهره‏ مند بود. بعد از او «مولانا اعظم طارق» مسئوليّت اين گروه را به عهده گرفت.
گروه «سپاه صحابه» توسّط نظاميان طالبان حمايت مى ‏شدند و «اعظم طارق» نيز آشكارا حمايت خود را از رهبر گروه طالبان اعلام مى ‏كرد و او نيز به شدّت با قوانينى چون تحريم تلويزيون و سينما موافقت مى ‏كرد.
اعظم طارق ابتدا از «لشكر جهنگوى» حمايت مى ‏كرد ولى بعدها در فوريه سال 2003 ارتباط خود را با «لشكر جهنگوى» انكار كرد و ادّعا كرد كه بعضى از اعضاى لشكر صحابه از روند صلح ‏آميز ما ! براى‏ اجراى قوانين اسلامى به ستوه آمده و «لشكر جهنگوى» را تأسيس كرده ‏اند، از اين رو ما ديگر با ايشان كارى نداريم.
«اعظم طارق» متّهم شد كه در حدود 103 مورد، رهبرى ترور مقامات شيعيان را به عهده داشته است.
منبع درآمد اين گروه گاه از ناحيه سنّى ‏هاى افراطى و ثروتمندى كه در عربستان سعودى و خليج فارس بودند، تأمين مى ‏شد و گاه از ناحيه فرقه ‏هاى متعصّب داخلى مانند گروه «جماعت اسلامى» و گروه «جماعت علماى اسلامى» و ساير گروه‏هاى هم عقيده با ايشان.
در 14 آگوست 2001 حكومت پاكستان تصميم گرفت كه جلوى حركت گروه‏هاى افراطى را بگيرد. بعد از پنج ماه از اين تصميم، گروه صحابه همچنان به فعّاليّت‏هاى افراطى خود ادامه مى ‏دادند، از اين رو «پرويز مشرّف» در 12 ژانويه 2002 فعّاليّت اين گروه را ممنوع اعلام كرد و به دنبال آن، گروه سپاه صحابه را مورد حمله قرار داد و افراد بسيارى را دستگير كرد.
بعد از اين واقعه «اعظم طارق» فعّاليّت خود را تحت عنوان جديدى به نام «ملّت اسلاميّه» آغاز كرد و مبالغ هنگفتى از ناحيه هواداران خارجى خود به دست آورد.
در 15 نوامبر 2003 دولت پاكستان اين گروه را نيز ممنوع اعلام كرد و اعضاى اصلى اين گروه را دستگير و حساب بانكى آنها را مصادره كرد و محلّ اجتماعات ايشان را در خانه‏ ها، مساجد و ساير اماكن مورد حمله قرار داد.
دولت پاكستان براى اينكه جلوى فعّاليّت ديگرى از اين گروه را در قالب اسمى جديد گرفته باشد، حدود 600 نفر از دستگيرشدگان را به پرداخت وجه ضمانت 000/ 100 روپيه محكوم كرد.
در اوايل اكتبر 2001 «اعظم طارق» نيز دستگير شد. او همچنان كه در حبس به سر مى ‏برد، در انتخابات 10 اكتبر 2001 شركت كرده و رأى لازم را آورده و به عنوان عضوى مستقل در مجلس فدرال ايالت پنجاب برگزيده شد و در نتيجه در 30 اكتبر از زندان آزاد شد.
او چند ماه پس از آزادى شروع به حمايت از دولت منتخب «ظفر الله خان جمالى» كرد و در نتيجه همچنان به حركات افراطى خود عليه شيعيان ادامه داد.
او در 6 اكتبر سال 2003 به قتل رسيد. بعد از قتل او نيروهاى امنيّتى در منطقه مستقر شدند و در روز بعد افراد مدرسه او كه تحت رهبرى او بودند با هياهوى بسيار در مراسم تشييع او شركت كردند و بر پيكر او در مقابل ساختمان مجلس در اسلام ‏آباد نماز گزاردند. بعد از آن جمعيّت به مغازه ‏ها، رستوران‏ها و چند سينما حمله كرده، آن اماكن را به آتش كشيدند و خرابى بسيارى به بار آوردند.
به هر حال نام «سپاه صحابه» يادآور خشونت‏ هاى عجيب و كشت و كشتارهاى بى‏ رحمانه حتّى در مساجد و در ميان نمازگزاران است كه در جاى جاى كشور پاكستان واقع شد.
منبع: وهابیت بر سر دوراهی (اقتباس از رسانه ‏هاى معروف جهانى و دائرة المعارف‏atracnE .)