آیت الله مکارم شیرازی در کتاب وهابیت بر سر دو راهی مینویسد:
فراموش نمى ‏كنم در سال‏هاى نخستين كه به زيارت خانه خدا مشرّف شده بودم، در مدينه منظره عجيبى ديدم كه مرا سخت در فكر فرو برد. گروهى به نام «آمرين به معروف» (از متعصّبان وهّابى) با ريش‏ هاى بسيار بلند اطراف مرقد پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله را گرفته بودند و هر كدام شلّاقى در دست داشتند و هر كس به قصد بوسيدن مرقد پيامبر صلى الله عليه و آله نزديك مى ‏شد، بر سرش مى ‏كوفتند و مى ‏گفتند «هذا حديد، هذا خشب و هذا شرك؛ اين ضريح يك قطعه آهن و چوب بيش نيست، اين كار شما شرك است»!

آن‏ها از اين نكته غافل بودند كه هيچ عاقلى آهن و چوب را به خاطر آهن و چوب نمى ‏بوسد، بلكه اين كار حركت نمادينى است براى اظهار علاقه و عشق و محبّت به صاحب آن قبر، همان‏گونه كه همه مسلمين حتّى خود وهّابى ‏ها جلد قرآن را مى‏ بوسند. آيا اظهار عشق و علاقه و محبّت به قرآن و پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله شرك است؟ هيچ عقل و منطقى با چنين عقيده ‏اى موافق نيست.
مردم جهان پرچم كشور خود را مى ‏بوسند و به آن احترام مى ‏گذارند، آيا مقصودشان اظهار علاقه به يك قطعه پارچه بى ‏ارزش است كه شايد جزء طاقه پارچه‏ اى بوده كه بخشى از آن پرچم شده و بخش ديگرى را پيراهن و شلوار كرده ‏اند؟
به يقين هدف آنها احترام به استقلال كشورشان است و مصداق حبّ الوطن است.
آيا هيچ كس احترام به وطن و آب و خاك را شرك مى ‏شمرد؟!
جالب اين كه همه وهّابى ‏ها به «حجر الاسود» احترام مى ‏گذارند و آن را مى‏ بوسند، هنگامى كه مى ‏گوييم: هذا حجر لا يضرّ و لا ينفع ... اين نيز قطعه سنگى بيش نيست، و سرنوشت ما در دست آن نمى ‏باشد، مى ‏گويند: پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله آن را بوسيده‏ ما هم پيروى مى ‏كنيم و مى‏ بوسيم!
مى‏ گوييم: مقصودتان اين است كه پيغمبر صلى الله عليه و آله به شما اجازه شرك داده و اين مورد مستثنى است و نوعى شرك جايز است، يا بوسيدن دليل بر شرك نيست؟!
اينجا سكوت مى ‏كنند و پاسخى ندارند.
اضافه بر اين مى ‏گوييم همه شما «جلد قرآن» را مى‏ بوسيد و اين كار را جايز مى ‏شمريد، يك قطعه چرم و مقوا چه ارزشى دارد كه مى‏ بوسيد؟
مى‏ گويند هدف اظهار محبّت و احترام به قرآن است!
مى‏ گوييم اين كار شرك نيست؟
مى‏ گويند: صحابه رسول خدا صلى الله عليه و آله قرآن را مى‏ بوسيدند.
مى‏ گوييم آيا حضرت اجازه داده شما مشرك شويد؟ با اين كه دليل شرك غير قابل تخصيص است: «إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدِ افْتَرى‏ إِثْماً عَظِيماً»؛(نساء/48)
«خداوند (هرگز) شرك را نمى‏ بخشد؛ و گناهان پايين‏تر از آن را براى هر كس بخواهد (و شايسته بداند) مى ‏بخشد. و آن كس كه براى خدا، شريكى قرار دهد، گناه بزرگى مرتكب شده است».
به يقين بطلان شرك به حكم عقل قطعى ثابت شده و حكم عقل قابل تخصيص نيست.
در اينجا پاسخى ندارند.
كوتاه سخن اين كه آنها در گردابى از تضادها و تناقض ‏ها غوطه‏ ورند و خودشان هم كم و بيش مى ‏دانند امّا به رو نمى ‏آورند.
منبع: کتاب وهابیت بر سر دو راهی