مشهور اين است كه «محمّد بن عبد الوهّاب» پيشواى مذهب‏ وهّابى در سال 1115 در شهر كوچك «عُيَينه» از شهرهاى حجاز ديده به جهان گشود و در سال 1207 وفات كرد.
پدرش از قضات حنبلى بود و در كودكى به او درس مى ‏داد.
نويسنده كتاب «ازالة الشبهات» مى ‏نويسد: او در كودكى علاقه شديدى به مطالعه كتاب‏هاى «ابن تيميّه» و «ابن قيم جوزى» كه هر دو در قرن هشتم مى ‏زيستند، داشت و خميرمايه افكار خود را از آن دو گرفت.

بسيارى نوشته ‏اند كه پدرش در همان سنين جوانى فهميده بود كه او اشتباهات فكرى فراوانى دارد، و از آينده او نگران بود و پيوسته او را سرزنش مى ‏كرد و برحذر مى ‏داشت.
او سفرهاى زيادى كرد، مدّتى به مكّه و مدينه و سپس به بصره رفت و از آنجا به ايران آمد و مدّتى در اصفهان نزد دانشمندى به نام ميرزا جان اصفهانى درس خواند، سپس به قم رفت و مدّت كمى در آنجا ماند و بعد به قلمرو حكومت عثمانى و شام و مصر رفت سپس به جزيرة العرب (نجد) بازگشت و به اظهار عقايد خود پرداخت.
نخست گروهى به مخالفت با او برخاستند و از شهر «حريمله» بيرونش كردند و او به شهرك «عيينه» رفت. خبر افكار نادرست او به امير احسا و قطيف «سليمان بن محمّد» رسيد و او به حاكم عيينه «عثمان» دستور داد او را به قتل برساند، ولى چون عثمان نمى ‏خواست آلوده قتل او گردد دستور به اخراج او از شهر داد.
سرانجام او به شهر «درعيه» پناه برد. حكمران منطقه مردى از قبيله «عنيزه» به نام «محمّد بن سعود»، بود. شيخ محمّد با او ملاقات كرد و افكار خود را عرضه داشت و به او قول داد به كمك وى مى ‏تواند بر تمام سرزمين نجد مسلّط شود!
«محمّد بن سعود» جدّ اعلاى پادشاهان سعودى احساس كرد مى ‏تواند از وجود محمّد بن عبد الوهّاب براى توسعه قلمرو خود كمك گيرد، زيرا يك عدّه جوان پرجوش و خروش اطراف او را گرفته و سر بر فرمان او بودند و آنها نيروى خوبى براى پيشبرد اهداف «ابن سعود» محسوب مى ‏شدند.
ابن سعود قول حمايت و دفاع از شيخ را به دو شرط داد. نخست اين كه شيخ با ديگرى جز او رابطه برقرار نكند، ديگر اين كه خراجى را كه همه ‏ساله از اهل شهر درعيّه دريافت مى ‏كند باز هم دريافت دارد! شيخ اوّلى را پذيرفت ولى دوّمى را تلويحاً رد كرد و گفت: اميد است فتوحات و غنايم زيادى بيش از خراج درعيّه نصيب تو گردد!
امّا نبايد فراموش كرد كه غنايمى را كه شيخ محمّد انتظار آن را مى ‏كشيد، در درجه اوّل اموال مسلمانان حجاز و مكّه و مدينه و سپس ساير كشورهاى اسلامى بود كه از او پيروى نكرده بودند، زيرا او همه را غير از پيروانش مشرك مى ‏پنداشت و خون و اموال آنها را مباح مى‏ شمرد!
پيروان محمّد بن عبد الوهّاب به شهرهاى مختلف حجاز حمله‏ كردند و براى ترويج وهّابيگرى، و در واقع كشورگشايى، دست به كشتار و خونريزى عجيبى زدند و اموال زيادى را به تاراج بردند.
بعد از وفات محمّد بن عبد الوهّاب پادشاهان سعودى برنامه‏ هاى او را دنبال كردند و دايره حكومت خود را گسترش دادند و بر تمام نجد و حجاز سلطه يافتند.
از جمله اعمال بسيار وحشتناكى كه در تاريخ وهّابيّت ثبت شده و حتّى مورّخان وهّابى نيز به آن اعتراف كرده ‏اند، قتل عام عجيب مردم «طائف» و از آن وحشت ناك‏تر قتل عام مردم «كربلا» بود.
وهّابى‏ ها در تاريخ 1216 به بعد (حدود ده سال بعد از فوت محمّد بن عبد الوهّاب) به منظور جلب غنايم و كشورگشايى و در ظاهر براى نشر توحيد (توحيد به زعم خودشان) چند بار به «كربلا» و نجف حمله كردند؛ يك بار با استفاده از فرصتى كه به خاطر ايّام زيارتى على عليه السلام پيش آمده بود و بسيارى از اهل كربلا، به نجف مشرّف شده بودند، حمله غافلگيرانه ‏اى به كربلا كردند، ديوار شهر را خراب نمودند و به شهر وارد شده و هزاران نفر از مردم كوچه و بازار و زنان و كودكان را به قتل رساندند و هر چه بر سر راه خود يافتند غارت كردند. به حرم امام حسين عليه السلام كه نفايس زيادى داشت حمله ‏ور شدند و آن را ويران كردند و تمام جواهرات و نفايس را با خود بردند.
بعضى عدد كشتگان را يكصد و پنجاه هزار تن! نوشته ‏اند و مى‏ گويند جوى خون در كوچه ‏هاى كربلا به راه افتاد و جالب اين كه‏ اسم اين كار را جهاد فى سبيل الله و مبارزه براى نشر توحيد مى‏ گذاردند!
وقايع كربلا را بسيارى از مورّخان شرق و غرب و حتّى مورّخان سعودى نوشته‏ اند. مى ‏توانيد به كتاب‏هاى تاريخ المملكة  العربيّة السعوديّة، عنوان المجد فى تاريخ نجد، تاريخ العربيّة السعوديّة نوشته دانشمند مستشرق «ناسى ليف» و مفتاح الكرامة سيّد جواد عاملى و كتب ديگر مراجعه فرماييد.
منبع: کتاب وهابیت بر سر دو راهی