به رغم اين كه اهل تسنن اين كتاب را بعد از قرآن كريم، معتبرترين كتاب مى ‏دانند و از مؤلف آن روايت كرده ‏اند كه جز روايت صحيح در اين كتاب نياورده‏ ام، صحت سند هيچ‏يك از روايات اين كتاب براى غير اهل تسنّن قابل اثبات نيست، زيرا براى اثبات وثاقت راويان اين روايات راهى جز توثيق رجال‏ شناسان اهل تسنن نيست و در جای خود ثابت شده است كه توثيق آنان براى غير اهل تسنن اعتبارى ندارد، همان‏گونه كه اين گفته بخارى كه من در اين كتاب جز روايت صحيح نمى ‏آورم نيز بى‏ اعتبار و غير قابل اعتماد است. چگونه مى ‏توان به اين گفته اعتماد كرد و حال آن كه در اين كتاب از افراد زيادى كه رجال ‏شناسان اهل تسنّن آن‏ها را تضعيف كرده و يا بر كذب و يا حديث‏ سازى آنان گواهى داده‏ اند، روايت نقل كرده است؟! مظفر (محمد حسن بن محمد نجفى آل مظفّر، معروف به مظفّر، متولد (1301 ه. ق)، مؤلف الافصاح عن احوال رواة الصحاح و درر الفوائد فى شرح القواعد و دلايل الصدق لنهج الحق) در دلايل الصدق براى سقوط اعتبار صحاح سته اهل تسنن امورى را ذكر كرده و در امر چهارم، حدود 365 نفر از افرادى را كه در همه يا بعضى از صحاح سته از آنان روايت شده و در عين حال دو نفر از علماى رجال اهل تسنن با تعابيرى مانند: «كذّاب» يا «متروك» يا «هالك» يا «متهم بالكذب» يا «مجمع على ضعفه» و يا «ضعيف جدّا» آنان را معرفى كرده ‏اند، جمع ‏آورى كرده است. (مظفّر، محمّد حسن؛ دلايل الصدق، ج 1، صص 17- 71) و حدود 89 نفر از آن‏ها كسانى هستند كه در صحيح بخارى از آن‏ها روايت نقل شده و از ذهبى و ابن حجر- دو نفر از رجال‏شناسان معروف اهل تسنّن- نقل كرده كه بخارى در صحيحش به جماعتى احتجاج كرده كه خودش آن‏ها را تضعيف كرده است. (دلايل الصدق، ج 1، صص 13 و 14)

 در اين كتاب رواياتى وجود دارد كه حتى اگر سندش هم صحيح باشد، غير قابل قبول است، زيرا مخالف با قرآن كريم و برهان عقلى است. به عنوان مثال، ذيل آيه «وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ كُلَّها» (بقره، آيه 31) روايتى را مشتمل بر اين كه نبى اكرم، صلى الله عليه و آله، در قيامت‏ خدا را رؤيت مى ‏كند، آورده است، (صحيح البخارى، شرح الشمّاعى الرفاعى، ج 5، ص 331، باب 207، حديث 907) و ذيل آيه «إِنَّ اللَّهَ لا يَظْلِمُ مِثْقالَ ذَرَّةٍ» (نساء، آيه 40) روايتى را حاكى از اين كه همه افرادى كه خدا را پرستيده باشند، در قيامت خدا را مى ‏بينند، آورده (صحيح بخارى، بشرح الشمّاعى الرفاعى، ص 374، باب 283، حديث 1007) و در تفسير سوره «قاف» روايتى را از نبى اكرم، صلى الله عليه و آله، نقل كرده كه با اشاره به ماه شب چهاردهم فرموده است: شما همين گونه كه اين ماه را مى ‏بينيد، حتما پروردگارتان را خواهيد ديد (همان، ص 515، باب 484، حديث 1276)، و حال آن‏كه هم قرآن مى‏ فرمايد: «لا تُدْرِكُهُ الْأَبْصارُ» (انعام، آيه 103)؛ ديده ‏ها او را درك نمى ‏كنند. و هم برهان عقلى بر امتناع ديده شدن خدا قائم است. از اين رو، بطلان اين روايات قطعى است و حتى اگر سند آن‏ها صحيح باشد، غير قابل قبول است.
هم‏چنين در ذيل آيه «وَ تَقُولُ هَلْ مِنْ مَزِيدٍ» («قاف» آيه 30) سه روايت آورده است حاكى از اين كه خدا در پاسخ جهنّم كه مى ‏گويد: «هَلْ مِنْ مَزِيدٍ»؛ آيا افزون بر اين هست، قدمش را بر جهنّم مى ‏گذارد و جهنّم مى ‏گويد: «بس است، بس است».( صحيح البخارى، بشرح الشمّاعى الرفاعى، ج 5، صص 514 و 515، باب 487، حديث‏هاى 1273، 1274 و 1275) اين روايات نيز مخالف با برهان عقلى قائم بر امتناع تجسّم بارى تعالى و غير قابل قبول است.
منبع: کتاب مکاتب تفسیری ج1 (بابایی)