عربى بيابانى و وحشى وارد مدينه شد و يكسره به مسجد آمد تا مگر از رسول خدا سيم و زرى بگيرد. هنگامى وارد شد كه رسول اكرم در ميان انبوه اصحاب و ياران خود بود. حاجت خويش را اظهار كرد و عطائى خواست. رسول اكرم چيزى به او داد، ولى او قانع نشد و آن را كم شمرد، بعلاوه سخن درشت و ناهموارى بر زبان آورد و نسبت به رسول خدا جسارت كرد. اصحاب و ياران سخت در خشم شدند و چيزى نمانده بود كه آزارى به او برسانند، ولى رسول خدا مانع شد.
رسول اكرم بعداً اعرابى را با خود به خانه برد و مقدارى ديگر به او كمك كرد.
ضمنا اعرابى از نزديك مشاهده كرد كه وضع رسول اكرم به وضع رؤسا و حكامى كه تاكنون ديده شباهت ندارد و زر و خواسته‏ اى در آنجا جمع نشده.
اعرابى اظهار رضايت كرد و كلمه ‏اى تشكرآميز بر زبان راند. در اين وقت رسول اكرم به او فرمود: «تو ديروز سخن درشت و ناهموارى بر زبان راندى كه موجب خشم اصحاب و ياران من شد. من مى ‏ترسم از ناحيه آنها به تو گزندى برسد. ولى اكنون در حضور من اين جمله تشكرآميز را گفتى. آيا ممكن است همين جمله را در حضور جمعيت بگويى تا خشم و ناراحتى كه آنان نسبت به تو دارند از بين برود؟» اعرابى گفت: «مانعى ندارد.»
روز ديگر اعرابى به مسجد آمد، درحالى كه همه جمع بودند. رسول اكرم رو به جمعيت كرد و فرمود: «اين مرد اظهار مى‏ دارد كه از ما راضى شده، آيا چنين است؟» اعرابى گفت: «چنين است» و همان جمله تشكرآميز كه در خلوت گفته بود تكرار كرد. اصحاب و ياران رسول خدا خنديدند.
در اين هنگام رسول خدا رو به جمعيت كرد و فرمود: «مثل من و اين گونه افراد، مثل همان مردى است كه شترش رميده بود و فرار مى ‏كرد، مردم به خيال اينكه به صاحب شتر كمك بدهند فرياد كردند و به دنبال شتر دويدند. آن شتر بيشتر رم كرد و فرارى‏ تر شد. صاحب شتر مردم را بانگ زد و گفت خواهش مى ‏كنم كسى به شتر من كارى نداشته باشد، من خودم بهتر مى ‏دانم كه از چه راه شتر خويش را رام كنم.
همينكه مردم را از تعقيب باز داشت، رفت و يك مشت علف برداشت و آرام آرام از جلو شتر بيرون آمد. بدون آنكه نعره‏ اى بزند و فريادى بكشد و بدود، تدريجا درحالى كه علف را نشان مى‏ داد جلو آمد. بعد با كمال سهولت مهار شتر خويش را در دست گرفت و روان شد.
اگر ديروز من شما را آزاد گذاشته بودم حتما اين اعرابى بدبخت به دست شما كشته شده بود- و در چه حال بدى كشته شده بود، در حال كفر و بت پرستى- ولى مانع دخالت شما شدم و خودم با نرمى و ملايمت او را رام كردم.»
منبع: داستان راستان