شخصى از اهل شام به قصد حج يا مقصد ديگر به مدينه آمد. چشمش افتاد به مردى كه در كنارى نشسته بود. توجهش جلب شد. پرسيد: اين مرد كيست؟ گفته شد:

 «حسين بن على بن ابى طالب است.»

سوابق تبليغاتى عجيبى كه در روحش رسوخ كرده بود موجب شد كه ديگ خشمش به جوش آيد و قربة الى اللَّه آنچه مى‏ تواند سبّ و دشنام نثار حسين بن على بنمايد. همينكه هرچه خواست گفت و عقده دل خود را گشود، امام حسين بدون آنكه خشم بگيرد و اظهار ناراحتى كند، نگاهى پر از مهر و عطوفت به او كرد و پس از آنكه چند آيه از قرآن- مبنى بر حسن خلق و عفو و اغماض- قرائت كرد به او فرمود: «ما براى هر نوع خدمت و كمك به تو آماده‏ ايم.»

آنگاه از او پرسيد: «آيا از اهل شامى؟» جواب داد: آرى. فرمود: «من با اين خلق و خوى سابقه دارم و سرچشمه آن را مى ‏دانم.».

پس از آن فرمود: «تو در شهر ما غريبى، اگر احتياجى دارى حاضريم به تو كمك دهيم، حاضريم در خانه خود از تو پذيرايى كنيم، حاضريم تو را بپوشانيم، حاضريم به تو پول بدهيم.».

مرد شامى كه منتظر بود با عكس العمل شديدى برخورد كند و هرگز گمان نمى‏كرد با يك همچو گذشت و اغماضى روبرو شود، چنان منقلب شد كه گفت:

 «آرزو داشتم در آن وقت زمين شكافته مى‏ شد و من به زمين فرو مى ‏رفتم و اينچنين نشناخته و نسنجيده گستاخى نمى ‏كردم. تا آن ساعت براى من در همه روى زمين كسى از حسين و پدرش مبغوضتر نبود، و از آن ساعت برعكس، كسى نزد من از او و پدرش محبوبتر نيست.»

منبع: داستان راستان

شخصى از اهل شام به قصد حج يا مقصد ديگر به مدينه آمد. چشمش افتاد به مردى كه در كنارى نشسته بود. توجهش جلب شد. پرسيد: اين مرد كيست؟ گفته شد:

 «حسين بن على بن ابى طالب است.» سوابق تبليغاتى عجيبى كه در روحش رسوخ كرده بود موجب شد كه ديگ خشمش به جوش آيد و قربة الى اللَّه آنچه مى‏تواند سبّ و دشنام نثار حسين بن على بنمايد. همينكه هرچه خواست گفت و عقده دل خود را گشود، امام حسين بدون آنكه خشم بگيرد و اظهار ناراحتى كند، نگاهى پر از مهر و عطوفت به او كرد و پس از آنكه چند آيه از قرآن- مبنى بر حسن خلق و عفو و اغماض- قرائت كرد به او فرمود: «ما براى هر نوع خدمت و كمك به تو آماده‏ايم.»

آنگاه از او پرسيد: «آيا از اهل شامى؟» جواب داد: آرى. فرمود: «من با اين خلق و خوى سابقه دارم و سرچشمه آن را مى‏دانم.».

پس از آن فرمود: «تو در شهر ما غريبى، اگر احتياجى دارى حاضريم به تو كمك دهيم، حاضريم در خانه خود از تو پذيرايى كنيم، حاضريم تو را بپوشانيم، حاضريم به تو پول بدهيم.».

مرد شامى كه منتظر بود با عكس العمل شديدى برخورد كند و هرگز گمان نمى‏كرد با يك همچو گذشت و اغماضى روبرو شود، چنان منقلب شد كه گفت:

 «آرزو داشتم در آن وقت زمين شكافته مى‏شد و من به زمين فرو مى‏رفتم و اينچنين نشناخته و نسنجيده گستاخى نمى‏كردم. تا آن ساعت براى من در همه روى زمين كسى از حسين و پدرش مبغوضتر نبود، و از آن ساعت برعكس، كسى نزد من از او و پدرش محبوبتر نيست.»

منبع: داستان راستان