نامش محمد فرزند سيرين بصرى است، در تعبير خواب قدرت فوق‏ العاده‏اى داشت، سرچشمه تعبيرش ذوق سالم و فكر نافذ او بود.
در تطبيق خواب با حقايق انسان عجيبى بود، براى تعبير خواب از لطايف قرآن و روايات استفاده مى‏ كرد.
نوشته ‏اند مردى از او پرسيد: تعبير اذان گفتن در عالم خواب چيست؟ گفت: رفتن به حج. ديگرى همين مسأله را پرسيد، گفت: دست به دزدى برده ‏اى.
آنگاه درباره اختلاف اين دو تعبير با اينكه خواب هر دو يكى بود گفت: چهره اولى را چهره ‏اى نيكو و پسنديده و دينى ديدم، تعبير خوابش را از آيه «وَ أَذِّنْ‏ فِي النَّاسِ بِالْحَجِّ» گرفتم. اما چهره دومى را چهره خوبى نديدم، تعبير خوابش را از آيه «أَذَّنَ مُؤَذِّنٌ أَيَّتُهَا الْعِيرُ إِنَّكُمْ لَسارِقُونَ» گرفتم.

ابن سيرين مى ‏گويد: در بازار به شغل بزازى اشتغال داشتم، زنى زيبا براى خريد به مغازه‏ ام آمد، در حالى كه نمى‏ دانستم به خاطر جوانى و زيباييم عاشق من است، مقدارى پارچه از من خريد و در ميان بغچه پيچيد، ناگهان گفت: اى مرد بزاز! فراموش كرده‏ ام پول همراه خود بياورم، اين بغچه را به كمك من تا منزل من بياور و آنجا پولش را دريافت كن! من به ناچار تا كنار خانه او رفتم، مرا به دهليز خانه خواست، چون قدم در آنجا گذاشتم در را بست و پوشش از جمال خود برگرفت و اظهار كرد: مدتى است شيفته جمال توام و راه رسيدن به وصالت را در اين طريق ديدم، اكنون در اين خانه تويى و من، بايد كام مرا برآورى، ورنه كارت را به رسوايى مى ‏كشم.
به او گفتم: از خدا بترس، دامن به زنا آلوده مكن، زنا از گناهان كبيره و موجب ورود به آتش جهنم است. نصيحتم فايده نكرد، موعظه‏ ام اثر نبخشيد، از او خواستم از رفتن من به دستشويى مانع نشود، به خيال اينكه قضاى حاجت دارم مرا آزاد گذاشت. به دستشويى رفتم، براى حفظ ايمان و آخرت و كرامت انسانى ‏ام سراپاى خود را به نجاست آلوده كردم، چون با آن وضع از آن محل بيرون آمدم، درب منزل را گشود و مرا بيرون كرد، خود را به آب رساندم، بدن و لباسم را شستم، در عوض اينكه به خاطر دينم خود را ساعتى به بوى بد آلودم، خداوند بويم را همچون بوى عطر قرار داد و دانش تعبير خواب را به من مرحمت فرمود!
منبع: کتاب عبرت آموز(مجموعه اى از نكته ها و داستانهاى كتب استاد انصاريان)