او از بزرگان دانشمندان مكتب اهل بيت عليهم السلام بود و بسيارى از تاريخ نويسان اسلامى از او ياد كرده و بر وى مدح و ثنا گفته‏ اند. علماى شيعه او را بزرگ و مورد وثوق و اطمينان شمرده و از ياران خاص حضرت امام جواد و حضرت امام هادى عليهما السلام دانسته ‏اند.
اين مرد بزرگ در پنجم رجب سال 244 به دستور متوكّل فرعون صفت به شهادت رسيد. سبب شهادت او اين بود كه روزى متوكل به او گفت: دو فرزند من معتز و مؤيد نزد تو محبوب ترند يا حسن و حسين؟ ابن سكّيت در پاسخ آن مرد ياوه ‏گو و ستمگر خيانت پيشه فرياد زد: به خدا سوگند قنبر خادم على بن ابى طالب عليه السلام از تو و دو فرزندت نزد من بهتر است.

متوكل به كارگزارانش گفت: زبانش را از پشت سرش بيرون بكشيد. آن خادمان طاغوت هم به فرمان ارباب خود اين كار را انجام دادند و آن مرد الهى با چشيدن اين زجر و آسيب دردآور به شرف شهادت رسيد.
علامه مجلسى مى‏ فرمايد: گرچه اين بزرگان وجوب تقيه را مى‏ دانستند ولى خشمشان براى خداگويى هنگام شنيدن اين اباطيل احتياط از كفشان مى ‏برد و وادارشان مى ‏كرد كه حق را بگويند گرچه به زيان آنان باشد .
منبع: کتاب عبرت آموز(مجموعه اى از نكته ها و داستانهاى كتب استاد انصاريان)