دشمنان خدا و پيامبر و مخالفان حق و حقيقت هنگامى كه از متوقف كردن دعوت رسول اسلام صلی الله علیه و  آله وسلم مأيوس شدند، تصميم گرفتند از چهل قبيله پرقدرت عرب چهل نفر را براى كشتن پيامبر صلی الله علیه و  آله وسلم استخدام كنند تا در تاريكى شب دزدانه به خانه حضرت هجوم برند و او را از ميان بردارند تا بنی هاشم براى خونخواهى از آن حضرت نتواند در برابر چهل قبيله مقاومت كند و در نتيجه آن خون پاك و پرقيمت پايمال گردد.
پيامبر اسلام صلی الله علیه و  آله وسلم از جانب حضرت حق مأمور به هجرت شد. داستان هجرت و اجتماع كافران را براى كشتنش با على عليه السلام كه در آن زمان بيش از بيست سال از عمر مباركش نگذشته بود در ميان گذاشت و از او دعوت كرد كه براى حفظ حالت طبيعى خانه در بسترش بخوابد تا او بتواند از مكه به مدينه برود و دعوتش را براى نجات مردم از كفر و شرك و گناه و فساد ادامه دهد.

على عليه السلام جانش را نثار خدا كرد و وجودش را به طاعت خدا فروخت و براى بذل كردن خون مباركش براى رهايى پيامبر صلی الله علیه و آله وسلم از شرّ دشمنان اعلام آمادگى كرد.
او با اين نيت در بستر پيامبر صلی الله علیه و  آله وسلم آرميد. دشمنان خانه را محاصره كردند و منتظر فرصت ماندند تا ناجوانمردانه به آن بستر هجوم كنند و نيت شوم خود را عملى سازند.
اگر چنين داد و ستدى اتفاق نمى ‏افتاد، تبليغ دين ناتمام مى ‏ماند و جان پيامبر صلی الله علیه و  آله وسلم در معرض خطر قرار مى ‏گرفت و براى هميشه چراغ دين خاموش مى‏ شد و حسودان نابكار و دشمنان غدّار به اهداف شوم خود دست مى ‏يافتند!
دشمنان، اوّل طلوع سپيده به خانه هجوم بردند. وقتى على را ديدند كه در برابر آنان مقاومت كرد پراكنده شدند و از كشتن او منصرف شدند؛ تدبيرشان‏ نابود شد و خانه خيالات باطلشان فرو ريخت و به يأس و نااميدى دچار گشتند و آرزوهايشان بر باد رفت. پيامبر صلی الله علیه و  آله وسلم به سلامت به مدينه رفت و امور دين نظام گرفت و چراغ اسلام ابدى شد و بناى ايمان به استوارى رسيد و شيطان به بند شكست افتاد و كافران و مشركان خوار شدند و اين فضيلت و كرامت- كه احدى را در عالم هستى در آن شركت نيست- براى اميرالمؤمنين حضرت على عليه السلام ثبت شد و اين آيه شريفه براى نشان دادن اخلاص آن امام مخلصان نازل گشت :
«وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ» .(بقره/207)
ترجمه:
و از مردم كسى است كه جانش را براى خشنودى خدا مى‏ فروشد [مانند اميرالمؤمنين عليه السلام‏] و خدا به بندگان‏ مهربان است.
در اين بيع وشرا وخريد وفروش وداد وستد، فروشنده اميرالمؤمنين عليه السلام، خريدار خدا، جنس جان، و قيمت نه بهشت بلكه رضا و خشنودى خدا بود و شايد معناى «وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ» اين باشد كه من با آفريدن على علیه السلام و اين كارى كه او در آن شب انجام داد زمينه استوارى دين و رساندن رحمتم را براى شما فراهم آوردم! و از طريق وجود على علیه السلام راه نجات از مهالك و جاده رسيدن به سعادت ابد را براى شما آماده ساختم.
منبع: عبرت آموز